به منظرگاه مدیریتی امام حسین سلام الله علیه و خانواده بزرگوار معظم له خوش آمدید.
مهر | فرهنگی و هنری | شنبه، 14 تیر 1404 - 14:29
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پیامی به مناسبت روز قلم نوشت: آن‌گاه که جوهر قلم با درد مردم و امید به آینده آمیخته می‌شود، تاریخ را می‌نگارد و افق را روشن می‌سازد.
خلاصه خبر
در این روزها که ایران، شاهد همبستگی ملی و بلوغ اجتماعی مردمانش است، درود می‌فرستم به همه قلم‌هایی که از ایران نوشتند و برای ایران نوشتند؛ به آنان که مسئولانه، شجاعانه و با صداقت، روایتگر حقیقت و حافظ امید بودند.
این روز خجسته را گرامی می‌دارم و توفیق روزافزون اهالی قلم، فرهنگ، هنر و رسانه را در پاسداری از حقیقت و روشنگری، از درگاه حضرت حق مسئلت دارم.
تسنیم | فرهنگی و هنری | شنبه، 14 تیر 1404 - 14:58
حضرت عباس(ع) تجسم کامل ولایتمداری و ایثار است. اطاعت مطلق از امام حسین (ع) در کربلا، در کنار شجاعت و وفاداری، او را به الگویی بزرگ تبدیل کرد. در شرایط کنونی و در مبارزه با صهیونیسم، باید از این الگوی بی مانند در تبعیت از رهبری پیروی کنیم.
خلاصه خبر
حضرت عباس (ع) همواره بر این باور بود که اولویت تمامی اقدامات او، خدمت به امام و اطاعت از فرمان‌های ایشان باشد.
حضرت عباس (ع)؛ الگوی معرفت و ایمان
در میان معصومان و خاندان اهل بیت (ع)، شخصیت‌هایی مانند حضرت عباس (ع) جایگاه برجسته‌ای دارند.
اما در این میان، حضرت عباس (ع) نمونه بارزی از تلاقی دو عنصر برجسته در مکتب اهل بیت یعنی حماسه و عرفان است.
بیان شجاعت، صلابت و قدرت تصمیم‌گیری شخصیت‌هایی چون حضرت عباس (ع)، علاوه بر زدودن شبهات، موجب ارتقاء معرفت دینی مخاطب می‌شود.
می‌دانیم که ولادت حضرت عباس (ع) خود با نگاهی ویژه از سوی امیرالمؤمنین (ع) همراه بود.
وقتی حضرت عباس (ع) در چهارمین روز شعبان سال 26 هجری متولد شد، امام علی (ع) نام او را عباس گذاشت که نشانه صلابت و هیبت است.
از شواهد پیداست که امام علی (ع) تربیتی ویژه برای حضرت عباس (ع) تدارک دیده بودند.
حضرت عباس (ع) در جنگ صفین چه نقشی ایفا کرد؟
آیا شواهدی از رشادت او در این نبرد موجود است؟
جنگ صفین اولین عرصه جدی آزمون نظامی برای حضرت عباس (ع) بود.
امام عده‌ای را برای آزادسازی فرات فرستاد، از جمله امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) که در کنار مالک اشتر حضور داشتند.
آیا موردی خاص‌تر از حماسه‌های حضرت عباس (ع) در صفین گزارش شده است؟
بله، یکی از صحنه‌های کمتر شناخته شده اما شگفت‌انگیز، نبرد حضرت عباس (ع) با فرزندان یکی از جنگاوران لشکر معاویه است.
در کنار امام حسن (ع)؛ آزمون اطاعت و وفاداری
بعد از شهادت امام علی (ع)، چه نقشی برای حضرت عباس (ع) در کنار امام حسن (ع) ثبت شده است؟
این تأکید بر اطاعت نشان می‌دهد حضرت عباس (ع) تنها مبارزی شجاع نبود، بلکه نماد عقلانیت سیاسی، بصیرت دینی و تسلیم در برابر حجت خدا هم بود.
حضرت عباس (ع) در نهضت عاشورا
سلامی به بزرگی اندیشه که در می نوردد مراحل رشد و کمال را، سلامی از فطرت پاک به امام عظیم القدر امام حسین سلام الله علیه و مادر بزرگوارشان، حضرت فاطمه سلام الله علیها، سلام بر آن بزرگواران که عالمانه مربیان بشریت را پرورش دادند، تا اندیشۀ خورشیدیشان شوق رشد یافتن برای رسیدن به قلۀ معرفت و کمال را میسّر نماید، چنانچه انسانیت در برابر شکوه هدایتگری امامت زانو زده و نظاره گر رجعت منزه فطرت بی نظیر
مهر | دین و اندیشه | جمعه، 13 تیر 1404 - 09:12
یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها درباره عاشورا، سوال در مورد هدف حضرت اباعبدالله الحسین از این حرکت است و اینکه قیام امام حسین (ع) چگونه امر به معروفی بود که باید به این صورت انجام می‌گرفت؟
خلاصه خبر
در وصیتی که آن حضرت برای برادرشان محمد حنفیّه مرقوم فرمودند، جمله معروفی است که می‌فرمایند: «اِنّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالِماً »۱ یعنی من نه برای گردش و تفریح از مدینه بیرون می‌روم و نه برای این که فسادی در زمین راه بیندازم و ظلمی بکنم «وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فی أُمَّةِ جَدّی (صلی الله علیه وآله)» فقط برای اصلاح در امت جدم خروج می‌کنم.
نظیر این تعبیر در سخنرانی امام (علیه السلام) برای نخبگان و علما هم هست که فرموده بودند: «وَ لکِنْ لِنُرِیَ الْمَعالِمَ مِنْ دینِکَ وَ نُظْهِرَ الاِْصْلاحَ فی بِلادِک »۲ این خطبه زمانی ایراد شد که هنوز صحبت از خروج و مبارزه با یزید مطرح نبود.
در بین راه کربلا، در یکی از سخنرانی‌هایش فرمود: «اِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) قَدْ قالَ فی حَیاتِهِ مَنْ رَأی سُلْطاناً جائِراً مُسْتَحِلا لِحُرُمِ اللّهِ ناکِثاً لِعَهْدِ اللّهِ مُخالِفاً لِسُنَّةِ رَسُولِ اللّهِ یَعْمُلُ فی عِبادِ اللّهِ بِالاِْثْمِ وُ الْعُدْوانِ ثُمَّ لَمْ یُغَیِّرْ بِفِعْل وَ لا قَوْل کانَ حَقیقاً عَلَی اللّهِ أَنْ یُدْخِلَهُ مُدْخَلَهُ وَ قَدْ عَلِمْتُم أَنَّ هؤُلاءِ الْقَومَ قَدْ لَزِمُوا طاعَةَ الشَّیْطانَ وَ تَوَلَّوا عَنْ طاعَةِ اللّهِ وَ أَظْهَرُوا الْفَسادَ وَ عَطَّلُوا الْحُدُودَ وَ اسْتَأْثَرُوا بِالْفِیءِ وَ أَحَلُّوا حَرامَ اللّهِ و حَرَّمُوا حَلالَهُ وَ اِنّی أَحَقُّ بِهذَا الاَْمْر» اگر کسی ببیند که زورمداری و سلطانی که با زور بر دیگران مسلط باشد و قدرتی در اختیار دارد، در سایه قدرت خود پیمان خدا را که عهد عبودیت است، شکسته «أَلَمْ أَعْهَدْ اِلَیْکُمْ یا بَنی آدَمَ أَنْ لاتِعْبُدُوا الشَّیْطانَ اِنَّهُ لَکُمْ عَدُّوٌ مُبینٌ وَ أَنِ اعْبُدُونی هذا صِراطٌ مُسْتَقیم» این پیمان خدا است، اگر کسی دید که این شخص در پناه قدرت خود، سر از بندگی خدا پیچیده «مخالفا لسنة رسول الله»، با دستورات پیامبر (صلی الله علیه وآله) مخالفت کرده و به آنچه پیامبر (صلی الله علیه وآله) فرموده عمل نمی‌کند، «یعمل فی عباد الله بالاثم و العدوان»، رفتارش با مردم همراه با گناه و تعدّی است، اگر کسی چنین قدرتمندی را دید و با گفتار و رفتار خود روش او را تغییر نداد، یعنی با سخن یا با عمل کاری نکرد که این شخص به مسیر صحیح برگردد، اگر مسلمانی چنین چیزی را دید و کاری انجام نداد که او را از این رفتار غلط باز دارد، «کان حقیقاً علی الله ان یدخله مدخله» حق خدا است که او را نیز با همان ستمکار وارد جهنم کند تا با ستمکاران همنشین شود؛ آن حاکم کار خلافی انجام داد، این شخص هم سکوت کرد.
آن جا که گفتم «خرجت لطلب الاصلاح فی أمة جدی» یعنی این مطالب.
امام حسین (علیه السلام) در بیان دیگری، مشابه همین می‌فرماید: «اِنَّ هؤُلاءِ الْقَومَ لَزِمُوا طاعَةَ الشَّیْطانَ وَ تَرَکُوا طاعَةَ الرَّحْمنِ وَ أَظْهَرُوا الْفَسادَ فی الاَْرْضِ وَ أَبْطَلُوا الْحُدُودَ وَ شَرِبُوا الْخُمُور»؛ این ها حدود الهی را باطل کردند، تعطیل حدود، یک مطلب است؛ باطل کردن، از آن بالاتر است.