رذائل اخلاقی
اثر نافرمانى خداوند
«مَنْ حَاوَلَ اَمْراً بِمَعْصِيَةِ اللّهِ كَانَ اَفْوَتَ لِمَا يَرْجُوا وَ اَسْرَعَ لِمَا يَحْذَرُ».
امام حسين (ع) فرمود: «كسى كه با نيرنگ و معصيت خدا، در پى به دست آوردن چيزى رود، كمتر به آنچه اميد دارد مى رسد، و زودتر به آنچه مى ترسد، دچار مىشود».
(بحار الانوار، ج 75 ص 12 ح19 )
غيبت، خورش سگهاى دوزخ
«كُفّ عَنِ الْغَيْبَةِ فَإِنّهَا إِدَامُ كِلابِ النّارِ».
امام حسين (ع) فرمود: «از غيبت بپرهيز، كه خورش سگهاى دوزخ است».
(بحار الانوار، ج 75 ص 117 ح2 )
دشمنى با على(ع) نشانه نفاق
«مَا كُنّا نَعْرِفُ الْمُنَافِقِينَ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللّهِ (ص) إِلا بِبُغْضِهِمْ عَلِيّاً وَ وُلْدَهُ».
امام حسين (ع) فرمود: «ما در عهد رسول خدا (ص) منافقان را نمى شناختيم، جز در دشمنى آنها با على و اولادش».
(عيون أخبار الرّضا، ج 2 ص 72 ص305 )
غفلت از گناه خويشتن
«إِيّاك اَنْ تَكُونَ مِمّنْ يَخَافُ عَلَى الْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَيَاْمَنُ الْعُقُوبَةَ مِنْ ذَنْبِهِ».
امام حسين (ع) فرمود: «مبادا از كسانى باشى كه از گناه ديگران بيمناكند، و از كيفر گناه خود آسوده خاطرند».
(تحف العقول، ص273 )
قـالَ النّبِيّ صلي الله عليه و آله: ثَمانِيةٌ اِنْ اُهينُوا فَلا يَلُومُوا اِلاّ اَنْفُسَهُمْ: اَلذّاهِبُ اِلى مائِدَةٍ لَمْ يُدْعَ اِلَيْها، وَ الْمُتأمِّرُ عَلى رَبِّ الْبَيْتِ، وَطالِبُ الْخَيْرِ مِنْ اَعْدائِهِ، وَ طالِبُ الْفَضْلِ مِنَ اللِّئامِ، وَ الدّاخِلُ بَيْنَ اَثْنِيْنِ فى سرٍّ لَمْ يُدْخِلاهُ فيهِ، وَالْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلطانِ، وَالجالِسُ فىمَجْلِسٍ لَيْسَ لَهُ بِاَهْلٍ وَالْمُقْبِلُ بِالْحَديثِ عَلى مَنْ لايَسْمَعُ مِنْهُ. [من لايحضره الفقيه، ج 4 ص 355]
رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: هشت نفرند كه اگر مورد اهـانت قرار گرفتند،
جز خودشان كس ديگرى را سرزنش نكنند:
۱ ـ كسى كه به مهمانى و سفره اى رود كه دعوت نشده است.
۲ ـ مهانى كه به صاحب خانه دستور دهد.
۳ ـ كسى كه از دشمنانش خير و نيكى بطلبد.
۴ ـ كسى كه از فرومايگان انتظار فضل و نيكى داشته باشد.
۵ ـ كسى كه در يك كار سرّى ميان دو نفر وارد شود كه او را وارد آن راز نكرده اند.
۶ ـ كسى كه حكومت را سبك بشمارد.
۷ ـ كسى كه جايى نشيند كه شايسته آنجا نيست.
۸ ـ كسى كه سخن خود را به كسى بگويد كه از او حرف شنوايى ندارد.
قالَ صلي الله عليه و آله لِأَصْحابِهِ: اَلاَ اُخْبِرُكُمْ بِاَشرارِكُمْ؟ قالُوا: بَلى يارَسُولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آله. قالَ صلي الله عليه و آله: اَلْمَشّاؤُونَ بِالَّنميمَةِ، اَلْمُفَرِّقُونَ بَيْنَ الأَحِبَّةِ، اَلباغُونَ لِلْبَراءِ الْعَيْبَ. [من لايحضره الفقيه، ج 4 ص 375]
رسول خدا صلي الله عليه و آله به اصحاب خويش فرمود: آيا به شما خبر دهم كه بدترين شما كيست؟ گفتند: آرى اى رسول خدا. فرمود: سخن چينان، آنان كه ميان دوستان تفرقه ايجاد مى كنند، و آنان كه براى افراد بى گناه، در پى عيب هستند.
قـالَ النّبِيّ صلي الله عليه و آله: مَنْ اَصْبَحَ لا يَهْتَمُّ بِاُمُورِ الْمُسلمِينَ فَلَيْسَ مِنْهُمْ، وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلاً يُنادى يا لَلْمُسلمِينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ. [وسائل الشيعه، ج 11 ص 559]
حضرت محمد صلي الله عليه و آله فرمود: هركس صبح كند، در حالى كه به كارهاى مسلمانان اهميّتى نمى دهد (و به فكر مسلمين نيست)، او از آنان نيست. و هركس بشنود كه كسى مسلمانان را به كمك فرا مى خواند " و توانائی داشته باشد " ولى پاسخش ندهد، مسلمان نيست.
مهر | دین و اندیشه | پنجشنبه، 22 تیر 1402 - 11:42
تولیت مدرسه علمیه حضرت قائم (عج) چیذر گفت: رذائل اخلاقی درد است و انسان باید خودش طبیب خودش باشد و با موعظه خود اقدام به درمان این ردائل کند.
خلاصه خبر
هاشمی علیا با توجه به آیات الهی قرآن بیان داشت: اگر ایمان و موازین الهی و عقل در انسان وجود داشته باشد و تمام کارهای انسان براساس میزان عقل و شرع انجام گیرد، انسان هیچگاه گرفتار گناه نمی‌شود، دچار حسد و ریا و … نمی‌شود، تمام رذائل اخلاقی کنار رفته و جای خود را به فضائل اخلاقی می‌دهد.
اگر عشق و محبت و ایمان به خدا و ایمان به قرآن و کلمات معصومین باور شد، زندگی انسان در مسیر عقل و شرع اداره خواهد شد.
براساس این روایت خداوند می‌فرمایند من اول پدرتان آدم را عقوبت کردم و او را از بهشت بیرون راندم؛ زیرا بهشت جای انسان گنهکار نیست.
و انسان گنهکار تا در دنیا آلودگی‌ها را از خودش دور نکرده و به پاکی نرسد، جایی در بهشت نخواهد داشت.
انسان همواره باید خودش را موعظه کند
یک نفس داریم که همان هواهای نفسانی و نفس دیگر روح انسان است.
هاشمی علیا ادامه داد: انسان باید خودش طبیب خودش باشد.
رذائل اخلاقی درد است.
باید خودمان در مقابل این رذائل قیام کنیم.
برای انسان باید دو واعظ باشد نخست واعظ خارجی که همان مواعظ دینی است و دیگر واعظ درونی که درواقع در خود انسان است و انسان همواره باید خودش را موعظه کند.
کبر سواری آتش
حضرت امام محمد باقر سلام الله علیه:
الکبرُ مَطَایا النَّارِ.
حضرت امام محمد باقر سلام الله علیه می فرماید:
کبر (به منزله ی) مرکبی است که سوار خود را به سوی آتش می برد.
جهاد با نفس، ح ۵۷۸ . وسائل الشیعه الاسلامیة. ج۱۱ ص ۳۰۱.