بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
موضوع: آیات کتاب آسمانی قرآن در رابطه با عاقبت ایمان آورندگان به آیات کتاب قرآن و علت جهنمی شدن منکران قیامت و آیات کتاب قرآن و فلسفه و رسالت کتاب قرآن.
لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ ﴿٣٧﴾
برای هر کس از شما که بخواهد [به وسیله ایمان، طاعت و انجام کار خیر] پیشی جوید یا [به سبب کفر، طغیان و گناه] پس ماند؛ (۳۷)
كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ ﴿٣٨﴾
هر کسی در گرو دست آورده های خویش است، (۳۸)
إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ ﴿٣٩﴾
مگر سعادتمندان (۳۹)
فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ ﴿٤٠﴾
که در بهشت ها از یکدیگر می پرسند (۴۰)
از روز و حال گنهکاران، (۴۱)
مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ ﴿٤٢﴾
[به آنان رو کرده] می گویند: چه چیز شما را به دوزخ وارد کرد؟ (۴۲)
قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ ﴿٤٣﴾
می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم (۴۳)
وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ ﴿٤٤﴾
و به تهیدستان و نیازمندان طعام نمی دادیم (۴۴)
وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ ﴿٤٥﴾
و با فرورفتگان [در گفتار و کردار باطل] فرومی رفتیم، (۴۵)
وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿٤٦﴾
و همواره روز جزا را انکار می کردیم (۴۶)
حَتَّىٰ أَتَانَا الْيَقِينُ ﴿٤٧﴾
تا آنکه مرگ ما فرا رسید. (۴۷)
فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿٤٨﴾
﴿ پس آنان را شفاعت شفیعان سودی نمی دهد؛ (۴۸)
فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ ﴿٤٩﴾
آنان را چه شده که از تذکر و هشدار روی گردانند؟ (۴۹)
كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ ﴿٥٠﴾
گویی گورخرانی وحشی و رمیده اند (۵۰)
که از [چنگال] شیری گریخته اند؛ (۵۱)
بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتَىٰ صُحُفًا مُنَشَّرَةً ﴿٥٢﴾
بلکه هر کدام از آنان توقع دارد نامه هایی سرگشاده [از سوی خدا] دریافت دارد! (۵۲)
كَلَّا ۖ بَلْ لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿٥٣﴾
این چنین نیست [که علت فرارشان از دین برای دریافت نکردن نامه باشد] بلکه [فرارشان برای این است که] از آخرت نمی ترسند؛ (۵۳)
كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿٥٤﴾
این چنین نیست [که نامه سرگشاده ای از سوی ما به آنان رسد]، بلکه بی تردید این قرآن تذکر و هشداری است [که برای جهانیان کافی است.] (۵۴)
پس هرکه بخواهد از آن پند گیرد، (۵۵)
وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ ۚ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَىٰ وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿٥٦﴾
و از آن پند نمی گیرند مگر آنکه خدا بخواهد، او سزاوار است که از اهل تقوا است، و سزاوار است که به آمرزشش امید بندند. (۵۶)
منبع: سوره مدثر ( سوره هفتاد و چهارم ) کتاب آسمانی قرآن، جزء بیست و نهم، آیات سی و هفتم تا پنجاه و ششم.