به منظرگاه مدیریتی امام علی سلام الله علیه خوش آمدید.
شب ضربت خوردن امام علی (ع) به شامگاه ۱۸ رمضان و شب ۱۹ رمضان گفته می‌شود. در سحرگاه ۱۹ رمضان سال ۴۰ق امام علی (ع)، امام اول شیعیان با ضربه شمشیر زخمی شد. این واقعه در مسجد کوفه توسط ابن ملجم مرادی اتفاق افتاد و به شهادت امام علی (ع) در روز ۲۱ رمضان انجامید.
علی بن ابی طالب (عبد مناف) بن عبدالمطلب (شیبه) بن هاشم (عمرو) بن عبد مناف بن قصی.
مادرش فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف بن قصی (دومین زنی که به شرف اسلام نائل آمد).
مکنی به ابوالحسن و ابوتراب و ملقب به مرتضی و اسدالله. بسال 30 یا 27 عام الفیل سیزده رجب در کعبه متولد و از آغاز دوران کودکی در خانه پیغمبر (ص) و زیر نظر آن حضرت بزیست.
مورخین معتبر همچون بلاذری و علی بن الحسین اصفهانی نقل کرده اند که سالی مکه را خشکسالی سختی فرا گرفت، پیغمبر (ص) به عموهای خود حمزه و عباس فرمود: شایسته است ابوطالب را یاری دهیم و بار گران کثرت عائله را بر او سبک سازیم. آنها پذیرفتند و عباس، طالب را و حمزه، جعفر را و خود، علی را تقبل نمود. و علی که در آن ایام شش ساله بود در کنار آن حضرت و زیر نظر کیمیااثر وی نشو و نما یافت.
مهر | دین و اندیشه | چهارشنبه، 20 اسفند 1399 - 22:58
ایجاد شک و شبهه در ایمان جناب ابوطالب نخستین قدم برای ایجاد تشکیک در عقاید امامیه است.رسانه‌های شیعی وظیفه دارند که مقابل این تشکیک بایستند اما پژوهش درباره زندگی آن جناب کمتر انجام می‌شود.
خلاصه خبر
خبرگزاری مهر، گروه دین و آئین: مرتضی بریری در یادداشتی به مناسبت سالروز رحلت حضرت ابوطالب (ع)، ضمن تبیین دیدگاه شیعه در خصوص ایشان به وظایف رسانه‌ها در خصوص معرفی چهره تابناک پدر بزرگوار امیرالمومنین (ع) اشاره کرده است:
بیست‌وششمین روز از ماه شریف رجب، اتفاق ناگواری را در دل خود ثبت کرده است؛ سید بطحاء حضرت ابوطالب (ع)، عموی بزرگوار و مجاهد پیامبر مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی (ص) و پدر امیرالمومنین امام علی (ع) در چنین روزی وفات یافت.
البته تاریخ فوت حضرت در منابع دیگری چون «اسدالغابه فی معرفة الصحابه» اثر ابن اثیر روزهای دیگری نقل شده است.
در نام و نسب حضرت ابوطالب (ع)
به روایت شیخ عبدالحسین نیشابوری، نام شریف آن حضرت عمران است، پدرشان عبدالمطلب و مادرشان نیز فاطمه بنت عمروبن عائذ.
ابوطالب (ع) با عبدالله، پدر پیامبر (ص) و زبیر بن عبدالمطلب، برادر ابوینی و سایر اولاد جناب عبدالمطلب فقط از جانب پدر یکی بودند.
در تاریخ، ثبت است که پس از وفات حضرت عبدالمطلب، سرپرستی پیامبر (ص) به جناب ابوطالب (ع) رسید و همو بود که تا پای جان از حضرت و اهدافش دفاع کرد.
شیخ صدوق علیه رحمه در «کَمالُ الدّین و تَمامُ النّعْمَة» اشاره دارد که جناب عبدالمطلب حجت الهی و حضرت ابوطالب وصی ایشان بوده است.
همچنین طبق روایت «ودایع الانبیا» عصای حضرت موسی و انگشتر حضرت سلیمان توسط جناب عبدالمطلب به حضرت ابوطالب سپرده شده و ایشان نیز آنها را به پیامبر مکرم اسلام (ص) سپردند.
علامه مجلسی نیز در «بحارالانوار» ذکر کرده است که جناب ابوطالب هیچگاه بتی را عبادت نکرد و او یکی از اوصیای حضرت ابراهیم بود.
اشعار حضرت ابوطالب و برخی از اوصاف شخصیتی او نیز نشان از ایمان خالص آن بزرگوار و مجاهد کبیر دارد.
در برخی منابع تاریخی از جمله «امالی» شیخ صدوق دیده می‌شود که با رحلت آن بزرگوار، جبرئیل بر پیغمبر نازل شد و عرض کرد که «یاور تو از دنیا رفت، هجرت کن.» همچنین آمده است وقتی که حضرت امیرالمومنین امام علی (ع) خبر درگذشت پدر بزرگوارشان را به پیامبر اسلام (ص) دادند، آن حضرت به شدت ملول و محزون گشتند و فرمودند: «یا علی برو و پدرت را غسل بده و حنوط و کفن کن و چون بر روی سریر نهادی به من خبر بده.» وقتی علی‌بن‌ابی‌طالب دستورات ایشان را انجام داد، پیامبر تشریف آوردند و چون چشمشان به پیکر آن جناب افتاد حالت حزن به ایشان دست داد و فرمود: «ای عمو صله رحم و مهربانی کردی و جزای خیر دیدی.