به گزارش خبرگزاری مهر، پیام آیت الله احمد مبلغی پیامی را به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان صادر کرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًی لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَیٰ وَالْفُرْقَانِ
ماه رمضان فرا می‌رسد؛ فرصتی درخشان که خداوند آن را در پیوند با بهترین و مهم‌ترین «عامل تحول بشری»، و اساسی‌ترین «بستر پیشرفت انسان»، یعنی «زمان»، نهاده است؛ آن هم ضمن سیاقی منظم و معنا بخش و در گستره‌ای فراخ و بسیار مغتنم.
بعد و افق زمانی رمضان را نباید کم اهمیت تلقی کنیم و از درک آن غفلت نمائیم؛ بلکه باید قدر بی مانند این زمان یگانه را در رفت و آمد ایام سال دریابیم و اهمیت کم مانند این پنجره زمانی گشوده به سمت ارتباط با خدا را بفهمیم.
انسان با زمان، و در زمان، معنا پیدا می‌کند؛ به ویژه که در «زمان» ظرفیتی انباشته از امکان‌های ارتباط با خداوند و پیوند با آسمان نهاده شده است، نکته آنجا است که بعد زمانی رمضان صرفاً یک نهاده تکوینی نیست؛ بلکه «خود رمضان»، قطعه‌ای بسیار ارزشمند و بسیار مغتنم از زمان، است، در اینجا زمان، خود هویت، اعتبار، جایگاه و اصالت دارد، از این روی رابطه و پیوند انسان با زمان در این ماه به اوج ظرفیت وجودی خود نائل می‌آید و در سطحی فراتر از معمول و خارج از تصور شکل می‌گیرد.
به همین جهت است که در قرآن کلمه «شهر رمضان» به مثابه کلیدواژه ای در قامت یک برند و علامتی انحصاری برای این ماه ظاهر شده است، این مسئله آن گاه بهتر دانسته می‌شود که توجه نمائیم تنها در همین یک مورد است که از یک ماه خاص به صورت ویژه در کتاب خداوند سخن به میان می‌آید و وجه زمانی این بخش از ایام در حال گذار و تکرار طی هر سال مورد تاکید ویژه واقع می‌شود، جالب است که کلمه «شهر»، (به معنای ماه) در ابتدا و آغازگاه جمله آمده است (شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی… ی.)؛ جایگاهی که خود می‌تواند نشان از اصالت، اعتبار و موضوعیت این ماه داشته باشد.
افزون بر این، در ادبیات و مفاهیم متون دینی «بُعد زمانی رمضان» به خوبی انعکاس و تجلی یافته است تا آنجا که ارزش زمانی ماه تا سر حد عطف توجه به «لحظه لحظه‌های آن» برای بهره گیری از این فرصت زمانی بی نظیر لحاظ گردیده است.
سرشت مفهومی و کیان هویتی شب قدر نیز، که در این ماه مبارک قرار گرفته است، با مقوله زمان و ارزشمندی نهادین آن پیوندی درونی و ارتباطی ناگسستنی دارد، شب قدر را باید اوج گیری «فرصتی زمانی» برای زدودن گرد و غبار غفلت از چهره بی خیال و سر به هوای زندگی دانست و از آن به مثابه پنجره‌ای زمانی یاد کرد که به سمت آگاهی از حال و احوال خویش در هنگامه عبور مهارناپذیر عمر و گذر توقف ناپذیر این قافله از «محدود زمانی در اختیار» برای انجام کاری در مسیر آخرت گشوده شده است.، شب قدر حجمی انباشته از زمانی نوری است که اگر به شعاع زندگی بسط یابد، بهره گیری از الطاف ویژه الهی را ممکن می‌سازد.
این شب شریف قطعه‌ای مغتنم و بی مانند است که ظرفیت بسط و گسترش دارد و در فرض توجه از سر آگاهی به آن تا سرحد افق‌های سرنوشت می‌تواند تداوم یابد.
شب قدر را باید امکانی برای ارتقا اراده معطوف به اغتنام فرصتی الهی دانست و کوشید بعد ظرفیت و قابلیت زمانی آن را تا کرانه‌های استقرار انسان در آخرت و نعمات و امکانات بی حد و حصر آن فهمید و دانست.
ماه رمضان افزون بر ارزش ذاتی زمانی آن، ماه نزول قرآن است، ایجاد پیوند بین قرآن و رمضان صرفاً در ناحیه فعل خدا، که این دو را به هم گره زده و قرآن را در رمضان نازل فرموده است، نیست؛ بلکه وجهی ارادی و معطوف به افعال آدمی نیز دارد، در واقع انسان باید از خاستگاه پیوند الهی رمضان و قرآن، رابطه قرآن و رمضان را در زندگی خود ترجمه کند و وجوه مختلف این پیوند را در نحوه بهره گیری خود از ماه رمضان دریابد.
اگر بتوانیم راز و رمزهای نهفته در پیوند رمضان و قرآن را شناسایی و پیاده کنیم خواهیم توانست، زمین و آسمان را در زندگی آشتی دهیم و بالاترین گوهر را برای ذات انسانی خود، یعنی تقوا، به ارمغان آوریم؛ تقوایی که در کانون رویکرد به رمضان و قرآن قرار دارد و سرنوشت آن در میانه این دو رقم می‌خورد، بر این اساس می‌توان گفت که اگر کسی پی جوی بهره مندی از ماه رمضان است، بر او است تا ذهن و روح خود را معطوف به هدف اصلی ماه رمضان، که تقواپیشگی است، نماید و توجه به آن را در ژرفای جان و سویدای دل خود مرتباً مرور و تکرار کند.
نکته آنجا است که تقوا فلسفه وجودی رمضان است (لعلکم تتقون).
بر اساس آنچه گذشت پنج نکته قابل توجه می‌نماید:
۱.
تقوا را نباید صرفاً یک صورت آرایی، یا یک تصور ذهنی و یا حتی صرف یک احساس درونی دانست، بلکه تقوا اگرچه در درون شکل می‌گیرد اما به صورت جدی و مشخص دارای امتدادهایی بیرونی و جلوه‌هایی رفتاری قابل انعکاس در زندگی است؛ پای تقوا که به میان آید، پای احسان و نیکوکاری (تعاونوا علی البر والتقوی)، پای عفو و بخشش (وَأَن تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَیٰ)، پای عدالت (اعدِلوا هُوَ أَقرَبُ لِلتَّقویٰ)، و پای شعائر خداوند (وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَی الْقُلُوبِ) و پای همه خوبی‌ها نیز به میان و میدان می‌آید.
از این رو همه کسانی که در پی ایجاد تقوا در این ماه مبارک رمضان در زندگی خود هستند، باید عرض عریض تقوا و لوازم و الزامات اجتماعی مرتبط با آن و پیوندهای انسانی و اخلاقی منجر به آن را جدی بگیرند؛ در غیر این صورت از تقوا - بر حسب آنچه تعالیم و ادبیات دینی به ما می‌گوید-، خبری در میان نخواهد بود.
۲.
بر ما است که تقویت نهضت احسان گرایی، زیست مومنانه و نگرش معطوف به خیر ورزی اجتماعی را هر چه بیشتر در این ماه (که مورد تاکید مقام معظم رهبری است) بسط و توسعه بدهیم، چنین رویکردی منجر به آن خواهد شد تا شرایط تأثیرگذاری روزه را هرچه بیشتر فراهم آوریم و روزه دارانی بهتر و تقواپیشه تر گردیم.
۳.
یکی از درس‌های ماه رمضان، درس صبر است و امروز ما به دلیل وجود بیماری کرونا در کشور و تشدید ابعاد آن در استان‌ها به روحیه‌ای نیرومند و قوی نیازمندیم، از این رو ضمن آنکه همگان، اعم از دولت و ملت، باید تمام تلاش خود را برای ریشه کن کردن و متوقف ساختن این بیماری انجام دهند، لازم است قامتی استوار و مستحکم و روحیه‌ای نیرومند و توانمند در برابر این بیماری داشته باشیم و در مقابل آن بایستیم، کرونا نباید قامت استوار خانواده‌ها را مورد تعرض و تهدید قرار دهد، تمام هم و همت مسئولان باید تمرکز بر مساعدت‌های معطوف به حفظ جایگاه معنوی و اقتصادی خانواده‌ها و روابط فی مابین آنها و نیز روحیه، توانمندی و ایستادگی و استواری آنها در برابر این بیماری باشد.
۴.
ماه رمضان ماه باز تولید مؤلفه‌های توانمند ساز زندگی و روحیه و خانواده است، افزون بر این از آنجا که رمضان ماه استجابت دعاست، از دعا کردن برای ریشه کن شدن این بیماری دریغ نورزیم و همدلانه و مهربانانه در پیشگاه خداوند رهایی بشریت از این بیماری فزاینده را بجوییم و بخواهیم.
۵.
تشکر از کادر پزشکی و درمانی و بهداشتی فعال در شرایط کنونی مبارزه با کرونا جز اصلی ترین و برجسته‌ترین مصادیق شکر انسانی و دینی است که باید بر ابعاد اجتماعی و فرهنگی آن افزود و انجام آن در ماه مبارک رمضان صفا و جلای معنوی ویژه‌ای را می‌تواند به جامعه ارزانی بدارد.