به گزارش خبرنگار مهر، عیسی بن مریم (ع) شخصیتی است که ولادت، زندگی و فرجام بخش اول رسالتش، سرشار از آیات الهی و خرق عادت بوده است.
خلقت ایشان بدون دخالت پدر، در نگاه قرآن کریم، همچون خلقت حضرت آدم (ع) است که با فرمان «کُن» (باش) موجودیت یافت.
این آغاز اعجازآمیز، پیامی روشن برای مادی‌گرایان آن عصر بود تا دریابند که عالم ماده، تحت سیطره اراده‌ای برتر است.
مریم عذرا (س) که خود بانویی برگزیده و سیده زنان عصر خویش بود، با دریافت این امانت الهی، بستری برای ظهور پیامبری شد که از همان گهواره، به بندگی خدا و رسالت خویش شهادت داد.
سیره عیسی مسیح (ع) در دوران حیات زمینی‌اش، عالی‌ترین الگوی «زهد مثبت» و «مجاهدت اخلاقی» است.
در حالی که دنیاطلبی و اشرافیت مذهبی در میان برخی احبار و روحانیون بنی‌اسرائیل رخنه کرده بود، مسیح (ع) با پوششی خشن و سفره‌ای تهی از تجملات، بر فراز کوه‌ها و در دل بیابان‌ها به هدایت مردم می‌پرداخت.
ایشان نه تنها بر تن خود لباسی از پشم داشت، بلکه در قلب خود نیز کمترین علقه‌ای به دنیا نمی‌پروراند.
در روایات آمده است که ایشان نان خشک می‌خورد، از آب باران می‌نوشید و سنگ را بالش خود قرار می‌داد؛ این رفتار، اعتراضی عملی به مسابقه ثروت‌اندوزی عصر خویش و دعوتی مدام به سوی ملکوت آسمان‌ها بود.
معجزات ایشان، از زنده کردن مردگان گرفته تا بینا کردن کوران مادرزاد، همگی صبغه‌ای از رحمت و شفابخشی داشتند.
این معجزات صرفاً برای اثبات قدرت نبود، بلکه نمادی از حیات‌بخشی دین به روح‌های مرده و بصیرت‌افزایی به چشم‌های حقیقت‌بین محسوب می‌شد.
حضرت مسیح (ع) در سیره تبلیغی خود، محبت را با قاطعیت در برابر باطل درآمیخته بود.
ایشان ضمن تصدیق تورات، بسیاری از قید و بندهای سخت‌گیرانه‌ای را که یهود بر خود تحمیل کرده بودند، به اذن خدا نسخ کرد و راه را برای شریعت سهل و سمحه نبوی هموار ساخت.
یکی از بزرگترین مأموریت‌های ایشان، بشارت به ظهور «احمد» (ص) بود؛ ایشان همچون طلایه‌داری، افکار عمومی را برای دریافت کامل‌ترین نسخه دین آماده می‌کرد.
فرجام این دوره از زندگی ایشان نیز با اعجاز عروج به آسمان گره خورد.
بر خلاف باور مشهور در مسیحیت که قائل به مصلوب شدن و فدای گناهان گشتن است، قرآن با قاطعیت اعلام می‌دارد که خداوند او را از توطئه دشمنان نجات داد و به سوی خود بالا برد تا برای روزی بزرگ ذخیره شود.
این عروج، در واقع یک «تعلیق مأموریت» بود، نه پایان آن؛ چرا که تقدیر الهی بر این استوار گشته که مسیح (ع) در کنار واپسین حجت خدا، پروژه ناتمام عدالت بر روی زمین را به سرانجام برساند.
ظهور مسیح (ع)؛ کلید صلح جهانی و اتحاد ادیان
بخش دوم و پرشکوه رسالت حضرت عیسی (ع) با ظهور حضرت مهدی (عج) آغاز می‌شود.
در نگاه مهدویت اسلامی، بازگشت مسیح (ع) از آسمان، تصادفی یا صرفاً برای پاداش به یک پیامبر نیست، بلکه یک ضرورت استراتژیک برای تحقق صلح جهانی است.
نفوذ کلام و جایگاه قدسی ایشان در میان میلیاردها مسیحی، بزرگترین مانع را از سر راه دعوت مهدوی برمی‌دارد.
هنگامی که عیسی مسیح (ع) در بیت‌المقدس فرود می‌آید و در برابر دیدگان جهانیان، پشت سر حضرت مهدی (عج) به نماز می‌ایستد، این عمل به تنهایی بزرگترین انقلاب فرهنگی تاریخ را رقم می‌زند.
این نماز، شکوه وحدت توحیدی را به تصویر می‌کشد و به پیروان مسیحیت ثابت می‌کند که منجی موعود ادیان، حضرت صاحب‌الزمان (عج) است و مسیح (ع) به عنوان وزیر و یاری‌گر او عمل می‌کند.
این اقتدا، قلب‌های میلیون‌ها انسان را بدون جنگ و خونریزی به سوی حق متمایل کرده و جبهه استکبار را که بر تفرقه ادیان سوار است، فرو می‌پاشد.
نقش حضرت عیسی (ع) در عصر ظهور، نقشی چندبعدی است.
ایشان در جایگاه یک مصلح الهی، دست به اصلاح انحرافات دینی می‌زند.
نمادهایی همچون «شکستن صلیب» در روایات، به معنای پایان دادن به الهیات تحریف شده و تثلیث است؛ ایشان با بیانی روشن، حقیقت توحید و بندگی خود را فریاد می‌زند.
در دولت مهدوی، مسیح (ع) بازوی توانمند امام در امر قضاوت و کشورداری است.
سپردن مسئولیت‌های کلانی چون قضاوت و نظارت بر خزانه‌داری مسلمین به ایشان، نشان از اعتماد مطلق امام و توانمندی بی‌نظیر مسیح (ع) در برپایی عدالت دارد.
همچنین در نبردهای سرنوشت‌ساز آخرالزمان، به ویژه در مقابله با فتنه دجال، مسیح (ع) نقشی محوری دارد.
دجال که نماد فریب و ابزارهای مادی برای تخدیر توده‌هاست، به دست حضرت عیسی (ع) در منطقه «لُد» نابود می‌شود.
این پیروزی، نقطه پایانی بر حکومت شیطان و ایادی او بر زمین است.
پس از نابودی فتنه‌ها، زمین تحت مدیریت مشترک امام و وزیرش، شاهد رویش برکات و امنیت مطلق خواهد بود؛ چنان‌که در روایات توصیف شده، در آن عصر، گرگ و میش در کنار هم می‌چرند و کینه از دل‌ها زدوده می‌شود.
حضور حضرت مسیح (ع) در کنار امام زمان (عج)، نشان‌دهنده این است که آرمان‌شهر نهایی، ثمره تلاش تمامی انبیاست و عیسی (ع) به عنوان میراث‌دار بزرگ نبوت، در رکاب خاتم‌الاوصیاء، پرچم توحید را بر فراز تمامی قله‌های جهان به اهتزاز درمی‌آورد.