به گزارش خبرنگار مهر، شماره اول «عصر زنان» با سه پرونده ویژه، به موضوعات کلیدی زندگی زنان ایرانی می‌پردازد: بحران هویت در جامعه مدرن، نقش فطرت در تصمیم‌گیری‌های زنان و تجربیات واقعی زنان در مواجهه با اضطراب‌های اجتماعی.
این ۱۷۰ صفحه شامل مقالات تحلیلی، مصاحبه‌ها، گزارش‌های میدانی و تأملات فلسفی است که خواننده را به سفری درونی دعوت می‌کند.
در میان چالش‌های فرهنگی و اجتماعی معاصر ایران، مجله‌ای نوپا با عنوان «عصر زنان» پا به عرصه مطبوعات گذاشت.
اولین شماره این نشریه تخصصی زنان، با ۱۷۰ صفحه محتوا و سه پرونده اختصاصی، امروز منتشر شد.
عنوان اصلی روی جلد این شماره، «زنانگی در عصر اضطراب»، نشان‌دهنده رویکردی عمیق به مسائل زنان ایرانی در تقابل با بحران‌های هویتی و اجتماعی است.
این مجله نه تنها یک رسانه اطلاع‌رسانی، بلکه پروژه‌ای معرفت‌شناختی است که به دنبال بازتعریف نقش زنان در جامعه امروز می‌رود.
صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول این مجله، دکتر رفیع‌الدین اسماعیلی، پژوهشگر حوزه فرهنگ و ارتباطات، استادیار مدیریت راهبردی و مدرس سواد رسانه‌ای است.
دکتر اسماعیلی، این نشریه را به‌عنوان بستری برای گفت‌وگوی عمیق درباره هویت و نقش زنان در ایران امروز بنیان نهاده است.
شماره اول «عصر زنان» با سه پرونده ویژه، به موضوعات کلیدی زندگی زنان ایرانی می‌پردازد: بحران هویت در جامعه مدرن، نقش فطرت در تصمیم‌گیری‌های زنان و تجربیات واقعی زنان در مواجهه با اضطراب‌های اجتماعی.
این ۱۷۰ صفحه شامل مقالات تحلیلی، مصاحبه‌ها، گزارش‌های میدانی و تأملات فلسفی است که خواننده را به سفری درونی دعوت می‌کند.
سرمقاله این شماره، با نگاهی عمیق به «بحران معنا» در جامعه ایرانی، از سکوتی سخن می‌گوید که نه تحمیلی، بلکه فرصتی برای شنیدن صدای قلب است: «جامعه‌شناسان معاصر از بحران معنا سخن می‌گویند، لحظه‌ای که جامعه میان دو پارادایم معلق می‌ماند.
ایران امروز در چنین تقاطعی است و زن ایرانی در کانون این گذار قرار دارد؛ نه به‌عنوان قربانی، بلکه کنشگری که می‌تواند معنای تازه‌ای خلق کند.
عصر زنان در این نقطه عطف متولد شده تا بپرسد: زن ایرانی چگونه می‌تواند از بازتولید هنجارهای ساختاری فراتر رود و به فاعلیت واقعی برسد؟»
سرمقاله با نقل‌قولی از یک مطالعه میدانی در سال ۱۴۰۲، سردرگمی یک دختر جوان را به تصویر می‌کشد: «نمی‌دانم چه بپوشم!
نه از ترس پلیس، بلکه از ترس نگاه دوستانم.
اگر روسری‌ام را درست ببندم، می‌گویند عقب‌مانده‌ام.
اگر شل بگذارم، می‌گویند جلب‌توجه می‌کنم.
فقط می‌خواهم خودم باشم.» این «خودم» همان فاعل بازتابی است که در تعلیق ساختارهای گفتمانی گرفتار شده، جایی که هویت زن از نقش‌های اجتماعی‌اش استخراج می‌شود، نه از ذات انسانی‌اش.
این سرمقاله مفهوم فطرت را به‌عنوان کلیدی برای رهایی مطرح می‌کند: «فطرت، معرفت درونی است؛ نوری که خداوند در وجود هر انسانی نهاده و اگر به آن گوش بسپاری، راه را نشانت می‌دهد.» اما چرا زنان امروز این صدا را نمی‌شنوند؟
پاسخ در ساختارهای گفتمانی است که ارزش زن را به فداکاری سنتی یا موفقیت مدرن گره می‌زنند.
هر دو گفتمان، ارزش را از بیرون تعریف می‌کنند، نه از درون.
سرمقاله با استناد به آیه «وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَم»، تأکید می‌کند که کرامت ذاتی انسان، پیش از هر نقش اجتماعی است.
زن، پیش از مادر، همسر یا کارمند بودن، انسانی است که به‌خاطر بودنش ارزشمند است.
یکی از مسائل کلیدی مطرح‌شده، فروکاست هویت به نقش‌های اجتماعی است.
سرمقاله با روایت مادری چهل‌ساله که پس از بزرگ شدن فرزندانش دچار خلأ هویتی شده، این بحران را شرح می‌دهد: «بیست سال وقتم را به بچه‌ها دادم.
حالا که به من نیاز ندارند، نمی‌دانم چه کسی هستم.» این «بحران هویت پس‌رونده» زمانی رخ می‌دهد که ارزش انسان به نقش‌هایش گره خورده باشد.
فطرت‌شناسی اما راه دیگری پیشنهاد می‌کند: «پیش از آنکه بپرسی چه باید بکنم، بپرس من چه کسی هستم؟
وقتی این شناخت عمیق شود، نقش‌ها دیگر زندان نیستند، بلکه بیان هویت‌اند».
در نهایت مجله عصر زنان می‌خواهد گفتمانی نو بسازد؛ گفتمانی که در آن زن نه موضوع بحث، بلکه فاعل آن است.
فضایی که در آن پرسش‌ها مهم‌تر از پاسخ‌ها هستند و گفتگو جایگزین داوری می‌شود.
این نشریه از زنانی می‌نویسد که در میان فشارهای متضاد، صدای فطرت خود را شنیده‌اند؛ زنانی که حجاب، مادری یا کار را نه از سر اجبار، بلکه از روی آگاهی انتخاب کرده‌اند.
«ما می‌خواهیم این تجربیات را بشنویم، بنویسیم و تأمل کنیم تا هر زنی راه خود را بیابد».
این مجله دعوتی است به بازگشت به فطرت، به آن کرامت ذاتی که پیش از هر نقش اجتماعی وجود دارد.
«عصر زنان» می‌خواهد زنان ایرانی خودشان سخن بگویند، تصمیم بگیرند و معنا بیافرینند.