به گزارش خبرنگار مهر، در میانه خبرهای گوناگون اقتصادی، سیاسی و بین‌المللی، خبر برگزاری کنسرت خیابانی همایون شجریان، علاوه بر توجه اهالی فرهنگ، هنر و موسیقی، برای آنها که به جامعه ایرانی و امید می‌اندیشند، خبری خوشحال کننده بود.
از این خبر شنیدنی‌تر، فلسفه‌ای است که همایون شجریان برای انجام این کار در ذهن دارد و آن را بیان کرده است.
او معتقد است: زندگی هر روز در جریان است؛ «چه با شادی و چه با غم.
با همه تلخی‌ها و شیرینی‌هایش.
همه این‌ها در دل مشکلاتی رخ می‌دهد که بر کسی پوشیده نیست: فشارهای اقتصادی، نگرانی‌های اجتماعی و بیم‌های بزرگ‌تر از آینده‌ای نامعلوم.
هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند که ما در شرایطی دشوار زندگی می‌کنیم.اما درست در همین بستر سختی‌ها و دل دشواری هاست که امید و زندگی معنا می‌یابد و موسیقی می‌تواند لحظه‌ای آرامش، همدلی و امید بیافریند.
موسیقی، لحظه‌ای برای آرامش و پیوند دل‌هاست، نه ابزاری برای عادی‌نمایی یا انکار رنج‌ها.»
هنرمندان در میانه جنگ‌ها و پس از جنگ‌ها، وظیفه‌ای انسانی دارند که از هیچکس دیگر برنمی آید.
آنها با بخشی از روح، روان و فکر انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کنند که در میانه حوادث دلهره آور یا دل مشغول کننده، هیچ چیزی به آن دسترسی ندارد.
آنها می‌توانند امیدآفرین باشند یا دل‌ها مردمان را خالی کنند.
برگزاری کنسرت‌های عمومی پس از جنگ‌ها و بحران‌های بزرگ، سابقه تاریخی مهمی در جهان دارد و اغلب به عنوان ابزاری برای التیام روحی جامعه، تقویت روحیه ملی و بازگشت به زندگی مورد استفاده قرار گرفته است.
این رویدادها معمولاً فراتر از یک سرگرمی ساده عمل می‌کنند و دارای ابعاد روانشناختی و اجتماعی عمیقی هستند.
پس از جنگ جهانی دوم، پس از جنگ بوسنی در دهه ۹۰ میلادی و اتفاقاتی نظیر اینها، موسیقی‌دانان و هنرمندان نقش مهمی در ترمیم زخم‌های روحی مردم ایفا کردند.
به گفته برخی از موسیقی‌دانان، موسیقی در آن زمان مؤثرتر از سازمان‌های بین‌المللی در بهبود روابط بین انسان‌ها عمل کرد.
پس از بحران‌ها و اتفاقات ناگوار، جامعه نیاز به فضایی برای بیان غم و اندوه و همچنین بازیابی نشاط خود دارد.
موسیقی، به خصوص در یک محیط عمومی و مشترک، به این فرآیند کمک می‌کند.این رویدادها به مردم نشان می‌دهند که زندگی ادامه دارد و با وجود تمام سختی‌ها، امید به آینده‌ای بهتر وجود دارد.
این گرد هم آمدن، خود به تنهایی یک پیام قوی از همبستگی و حیات است.
در این میدان، دیگر مرزهای اجتماعی، طبقاتی یا سیاسی کم‌رنگ می‌شوند و همه به یک دلیل واحد گرد هم آمده‌اند: موسیقی.
این موسیقی است که نه تنها گوش‌ها را نوازش می‌دهد، بلکه روح‌ها را نیز به هم پیوند می‌زند و حس «ما بودن» را تقویت می‌کند.
تعهد به مردم و زندگی
حضور همایون شجریان در کنسرت خیابانی میدان آزادی، نشان از تعهد او به مردم و جایگاهش به عنوان یک هنرمند مردمی دارد.
در این شرایط، هنر او فراتر از یک سرگرمی هنری، به یک ابزار برای ایجاد وحدت و امید تبدیل می‌شود.
این حرکت نه تنها تصویر مثبتی از جامعه هنری ایران ارائه می‌دهد، بلکه نشان می‌دهد که هنر می‌تواند در لحظات حساس، در کنار مردم بایستد و به آن‌ها روحیه ببخشد.
این کنسرت، فراتر از یک رویداد هنری، یک پدیده اجتماعی است که پیامدهای مثبتی برای جامعه دارد.
فریادها، اشک‌ها و لبخندها در یک محیط مشترک، به تخلیه انرژی‌های منفی و جایگزینی آن‌ها با امید و نشاط منجر می‌شود.در زمان‌هایی که جامعه با مسائل مختلفی روبرو است، رویدادهایی مانند این کنسرت، فرصتی برای یادآوری هویت مشترک فراهم می‌کنند.
اشعار فاخر و موسیقی سنتی، ریشه‌های مشترک فرهنگی مردم را به یاد آن‌ها می‌آورند و حس تعلق به یک ملت واحد را تقویت می‌کنند.
در سخت‌ترین شرایط، هنر می‌تواند به عنوان یک ابزار قدرتمند برای وحدت، امید و پایداری یک ملت عمل کند.
کنسرت خیابانی همایون شجریان در میدان آزادی تهران، در امتداد یک سنت تاریخی و جهانی قرار می‌گیرد که در آن، هنر و موسیقی به عنوان ابزارهای قدرتمند برای التیام و همبستگی جامعه پس از بحران‌ها مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
آنچنان که همایون شجریان، گفته است: «ما زاده و پرورده نسلی هستیم که گفتند غم‌های بزرگ را به کارهای بزرگ تبدیل باید کرد.»
آوازخوانی در شبم، سرچشمه خورشید تو
یار و دیار و عشق تو، سرچشمه ی امید تو
ای صبح فروردین من، ای تکیه گاه آخرین
ای کهنه سرباز زمین، جان جهان ایران زمین
ای در رگانم خون وطن، ای پرچمت ما را کفن
دور از تو بادا اهرمن، ایران من ایران من…