به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از آسوشیتدپرس، مارک استرین، نویسنده، ناشر و فعال صلح اهل برلینگتون، بر اثر نارسایی قلبی درگذشت.
او ۸۶ ساله بود.
استرین ۱۷ رمان و ۲ کتاب خاطرات نوشت و همراه همسرش، دونا بیستر، انتشارات فومیت را ۱۴ سال پیش راه‌اندازی و اداره کرد، شرکت انتشاراتی آنها ۸۰ درصد از درآمد کتاب را به نویسندگان بازمی‌گرداند.
این نویسنده اهل بروکلین در آپارتمانی کوچک بزرگ شد که آن قدر پر از کتاب بود که وی در بیوگرافی‌اش نوشت: مجبور می‌شدی در راهرو به پهلو راه بروی.
اما او تا ۱۶ سالگی به هیچ‌یک از این کتاب‌ها دست نزد تا سرانجام کتاب «محاکمه» فرانتس کافکا را به دست گرفت.
دوستش ران جیکوبز می‌گوید: استرین یک مرد رنسانسی مدرن بود.
او کارگردان تئاتری بود که در سانفرانسیسکو و پیتسبورگ کار می‌کرد و استاد تئاتر در کالج گودارد در پلینفیلد بود که اکنون تعطیل شده است.
همین طور کشیشی جهان‌گرا بود که به کلیساهای مسکو، آیداهو و میدلبری خدمت می‌کرد.
وی دستیار پزشک، نوازنده ویولنسل و عروسک‌گردانی بود که تور عروسکی برگزار می‌کرد و در کنار همه اینها اولین هماهنگ‌کننده مرکز صلح و عدالت در برلینگتون هم بود.‌
استرین اشکال مختلفی از داستان زندگی خود را در بخش «درباره نویسنده» وب‌سایتش ارائه داد و در یکی از آنها نتیجه‌گیری کرد که خودش حتی برای خودش هم گیج‌کننده است.
سال ۱۹۹۸، استرین در سفری به پراگ، یادداشتی روی مزار کافکا گذاشت و از این نویسنده چک دعوت کرد که اگر روزی به برلینگتون رسید، به او هم سری بزند.
۳ هفته بعد، استرین طرح اولیه یکی از شناخته‌شده‌ترین کتاب‌هایش با عنوان «رویاهای حشرات: نیمه عمر گرگور سامسا» را ریخت.
او این رمان را که سال ۲۰۰۲ منتشر شد، بر اساس داستان کلاسیک «مسخ» کافکا در سال ۱۹۱۵ که در آن گرگور سامسا روزی از خواب بیدار می‌شود و خود را در حال تبدیل شدن به یک حشره نفرت‌انگیز می‌یابد، نوشت.
کن تاکر در نقدی برای نیویورک تایمز نوشت: «استرین حشره‌ای را که در پایان داستان کافکا به سطل زباله انداخته شده بود، برمی‌دارد و به آن اجازه می‌دهد در کتابی که نوعی «رگتایم» برای سوسک‌ها است، به زندگی ادامه دهد.» تاکر افزود: «استرین در نثر خود موسیقی دارد.»
«آواز گولم» (۲۰۰۶) و «آموزش آرنولد هیتلر» (۲۰۰۵) از دیگر رمان‌های موفق این نویسنده هستند.
او با همکاری عکاس رونالد تی.
سایمون، کتاب «تمرین با خدایان: عکس‌ها و مقالاتی در مورد تئاتر نان و عروسک» را تهیه کرد که در سال ۲۰۰۴ توسط انتشارات چلسی گرین منتشر شد.
بخش عمده‌ای از آثار استرین توسط ناشران سنتی منتشر شد.
او سال ۲۰۱۱ به مجله «سون دیز» گفت: از یک کتاب جلد شومیز ۱۵ دلاری، ۷۵ سنت درآمد دارم.
و این زمانی بود که او و همسرش انتشارات «فومیت پرس» را در امتداد فعالیت سیاسی خود تأسیس کردند.
آنها هرگز قصد نداشتند از این راه سود کسب کنند.
این انتشاراتی از زمان آغاز به کارش حدود ۳۵۰ عنوان کتاب منتشر کرده که بیشترشان داستان‌های ادبی، شعر و آثاری هستند که در طبقه‌بندی‌های مرسوم نمی‌گنجند.
قبل از روی آوردن به انتشار کتاب، این نویسنده و همسرش، حدود ۷ سال را صرف تولید نشریه محلی «اولد نورث اند رگ» کردند که ماهانه بود.‌
دلیا رابینسون، نقاش و مجسمه‌سازی از مون‌پلیه که کتاب‌هایی را برای انتشارات فومیت تصویرگری کرده، استرین را از ۱۶ سالگی می‌شناخت و از او که چند سال همسر خواهرش بود به عنوان کسی یاد کرد که «هرگز رهایش نکردیم.» به گفته رابینسون او با همه طوری رفتار می‌کرد که انگار ایده‌هایشان ارزشمند و قابل بحث است.
او گفت: «او واقعاً از بسیاری جهات شگفت‌انگیز فردی درستکار بود و این شامل کمک به دیگران برای تلاش برای یادگیری، کمی بالاتر پریدن و کشف بهترین کارهایی که می‌توانند انجام دهند، می‌شد.»
استرین در زندگینامه آنلاین خود از برتولت برشت، شاعر و نمایشنامه‌نویس چپ‌گرای آلمانی و جنگ ویتنام را به عنوان انگیزه‌هایی برای ورود به فعالیت سیاسی یاد کرده است.
او و همسرش از ۱۳ سپتامبر ۲۰۰۱، هر روز هفته به مدت ۱۱ سال، در تظاهرات صلح در بالای خیابان چرچ، روبه‌روی اولین انجمن توحیدی-جهانی برلینگتون، شرکت می‌کردند.
رابین لوید، فعال قدیمی صلح برلینگتون، استرین را «روحی خردمند» نامید و به این اتفاق اشاره کرد که مرگ این مخالف سلاح‌های هسته‌ای چند روز پس از هشتادمین سالگرد حمله اتمی آمریکا به ناگازاکی اتفاق افتاد.
جین برگمن، عضو شورای شهر برلینگتون هم از وی به عنوان فردی یاد کرد که حساسیت یک فیلسوف را داشت و به معنای واقعی کلمه یک روشنفکر بود.