یک کارشناس رسانه گفت: حمله وحشیانه اسرائیل به ایران در بامداد جمعه ۲۳ خرداد، حمله‌ای بود که در آن ادعا می کرد فقط نظامیان را هدف قرار می دهد درحالی که غیرنظامیان مورد حمله قرار گرفتند.
به گزارش خبرنگار مهر، آسیه زارعی کارشناس رسانه یادداشت اختصاصی را با عنوان «دو قطبی سازی امنیت در تجاوزگری رژیم» در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است.
در این یادداشت می‌خوانیم:
حمله وحشیانه اسرائیل به ایران در بامداد جمعه ۲۳ خرداد، حمله‌ای بود که در آن ادعا می‌کرد فقط نظامیان را هدف قرار می‌دهد و بعد از آن، درگیری‌ها در رسانه‌های خارجی و حتی در حرف‌های مردم درباره غیرنظامیانی بود که مورد حمله قرار گرفته بودند و اینکه برخلاف ادعای رژیم صهیونی این کار بارها و بارها رخ داده و در رسانه‌های خارجی از اصطلاح «مشروع» برای موضوع استفاده می‌کردند و اینکه مثلاً حمله به زندان اوین مشروع به حساب می‌آید یا نه و چالش اصلی حمله به غیرنظامیان بود.
جوری که تلویحاً انگار حمله به نظامیان بدیهی یا «مشروع» بوده است.
این کاملاً درست است که این مسئله در حقوق بین الملل در حال بحث است و دستگاه دیپلماسی ما در حال نبرد بر سر این ادعای بی‌اساس است.
طبق این رویکرد نیز اکثر کشورها حتی کشورهای اروپایی نتوانسته‌اند بهانه‌ای برای مشروعیت‌بخشی به حملات رژیم پیدا کنند.
اما بعد دیگری از این مسئله در جنگ‌های روانی و رسانه‌ای است.
با فاصله انداختن بین گروه‌های مختلف یک جامعه؛ اینکه بگویند: «با مردم عادی کاری نداریم فقط نظامیان را می‌زنیم!»، «فقط دانشمندان هسته‌ای را می‌زنیم!»، «فقط رسانه را می‌زنیم!» و البته حتماً وسط همه اینها دیگران را هم می‌زنند تا بحث برسر دیگرانی باشد که مورد حمله قرار گرفته‌اند، گویا گروه دیگر بدیهی است که مورد هدف قرار گیرند.
گویا بقیه ماجرا «مشروعیت» دارد.
بلاتشبیه مثل اینکه متجاوزی به در خانه شما بیاید و بگوید با وسایل خانه ات کاری ندارم فقط دیوارها را خراب می‌کنم و شما سر اینکه وسط این خرابکاری به کمد و آینه هم آسیب زده با او کشمکش کنید.
نظامی در مفاهیم مرامی در ایران، کسی است که جانش را سپر حفاظت از مردمش کرده است.
نظامیان، دانشمندان و رسانه حریم‌های کشور و سرمایه‌های ملی کشور هستند.
بدون آنها ستون و دیواری برای این خانه باقی نمی‌ماند.
این برای ما مقابله‌ای بین اهمیت به نظامیان یا غیرنظامیان نیست.
این مطالبه احقاق همه سرمایه‌ها و داشته‌های مورد تجاوز ماست، از فرماندهان و دانشمندانی که سال‌ها دانش و تجربه در حفاظت از وطن داشتند تا کودکان و مادرانی که به ناحق کشته شدند تا حریم هوایی کشور که به ظلم نقض شد و حتی خواب آرام فرزندانمان که آشفته شد.
این چالش در گفتگوها و رسانه‌ها آنجا برای من جدی‌تر شد که کسی به من گفت: آشنای خارج‌نشینش گفته اگر نزدیک مراکز نظامی یا آشنایان نظامی‌تان نشوید در امان هستید.
تناقضی آشکار از مفهوم در امان بودن که فقط لحظه انفجار را می بیند نه مثلاً کشوری مثل سوریه را که نتانیاهو با وقاحت می‌گوید «برای اطمینان ۹۰ درصد تجهیزات نظامی‌اش را از بین بردیم.» حالا امروز مردمش در امان هستند؟
خدا را شکر ناکامی این مفهوم در عمل را در روزی که رسانه هدف قرار گرفت در بین مردم، دیدم.
افرادی برای احوال‌پرسی سراغ ما را گرفتند که چند سال بود ازشان بی‌خبر بودیم.
یک خانم مسن از همسایه‌های مجموعه که فکر می‌کردم باید نگران امنیت خودشان در همسایگی ما باشند آمد و گفت: ما همه‌ش نگران شما هستیم و براتون دعا می‌کنیم.
خانم دیگری که با سگش کمی آن طرف‌تر ایستاده بود با سر حرف او را تأیید کرد.
کاش ما هم بتوانیم آینه خوبی از این گفتمان مردمی باشیم و در سرانگشتان رسانه‌ای‌مان از برنامه‌سازی گرفته تا پست و پیام و استیکر، حافظ و مطالبه‌گر حق نظامیان و دانشمندان کشور نیز باشیم.