به گزارش مشرق،‌ امام علی علیه السلام، به عنوان امام اول مسلمین و نیز شخصیتی مورد احترام در میان تمامی فِرق مسلمانان است.
ایشان نه تنها در مذهب تشیع، بلکه در میان اهل سنت نیز جایگاه ویژه‌ای دارند.
ایشان پسر عموی پیامبر صلی الله علیه و آله و داماد ایشان، به عنوان چهارمین خلیفه در نزد اهل سنت شناخته می‌شود.
امیر مؤمنان علیه‌السلام به دلیل علم و فضیلت، صبر، شجاعت، عدالت و تقوایشان، همواره مورد ستایش و احترام تمامی مسلمانان بوده و نقش بی‌بدیلی در گسترش و حفظ اسلام ایفا کرده‌اند.
جایگاه رفیع ایشان در تاریخ اسلام، بر کسی پوشیده نیست و همواره به عنوان الگویی برای رهروان راه حق و حقیقت مطرح بوده‌اند.
یکی از تعابیر رایجی که در میان علمای اهل سنت برای ایشان به کار می‌رود، عبارت «کَرَّمَ اللَّهُ وَجْهَه» به معنای «خداوند چهره او را گرامی بدارد» است که نشان از جایگاه ویژه و منزلت والای ایشان در نزد این گروه از مسلمانان دارد.
این عبارت، نه تنها یک لقب احترام‌آمیز است، بلکه بیانگر اعتقاد به پاکی و طهارت ایشان از هرگونه شرک و پلیدی است.
حجت الاسلام سید مصطفی میرلوحی در این باره می‌گوید: علامه دوانی، از علمای برجسته اهل سنت، نقل می‌کند که علت آنکه ما به امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام می‌گوییم «کَرَّمَ اللهُ وجهَه»، آن است که فاطمه بنت اسد، مادر آن حضرت، روایت کرده است گاه که با علی، در حالی که در رحمم بود، طواف می‌کردم و به مقابل درِ کعبه می‌رسیدیم که بت‌ها نمایان می‌شدند، او در رحم حرکتی می‌کرد، بدنش می‌لرزید و پشت خود را به آن‌ها می‌کرد.
هیچ‌گاه چهره علی، حتی پیش از ولادت، به سوی بت‌ها قرار نگرفت.
سخن از ۱۰ سال پیش از بعثت پیامبر اسلام است، زمانی که درون خانه کعبه، ۳۶۰ بت قرار داشت؛ یعنی همه قبایل، بت‌های خود را در خانه خدا قرار داده بودند؛ همان‌گونه که امروز هیئت‌ها در مکان‌های مهم پرچم خود را نصب می‌کنند، آنان نیز بت‌های خود را به خانه کعبه می‌بردند و خانه توحید را به خانه بت‌ها تبدیل کرده بودند.
وی افزود: این سخن از زبان یکی از علمای بزرگ اهل سنت است که می‌گوید: علی علیه‌السلام هرگز به‌سوی بت‌ها رو نکرد، چه رسد به دوران پس از ولادت.
زیرا تمام صحابه پیامبر، سال‌هایی از عمر خود را در شرک، بت‌پرستی و کفر سپری کرده‌اند؛ آری، پس از اسلام آوردند و توبه کردند و به امید خدا توبه‌شان نیز پذیرفته شده است.
اما تنها کسی که در میان همه اصحاب پیامبر، حتی به اندازه پلک زدنی، سابقه‌ای در شرک و بت‌پرستی ندارد، علی بن ابی‌طالب است.
پیشانی او هرگز در برابر بت‌ها خم نشده، بلکه اصلاً به سوی آن‌ها رو نکرده است.
تنها کسی که به‌راستی می‌تواند بگوید: إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِیفًا وَ مَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ»، فقط علی بن ابی‌طالب است.
چرا که دیگران، هر یک سابقه‌ای در بت‌پرستی داشته‌اند؛ یک سال، دو سال، ۱۰ سال، بیست سال، پنجاه یا شصت سال.
میرلوحی ادامه داد: بر همین اساس، علامه دوانی می‌گوید: ما اهل سنت، در مورد دیگر صحابه می‌گوییم «رضی الله عنه» یعنی خدا از او راضی باشد؛ اما درباره علی می‌گوییم «کرم‌الله وجهه»؛ یعنی خداوند چهره‌اش را گرامی بدارد، کرامت و بزرگی پیشانی‌اش را افزون کند.
چرا؟
زیرا این پیشانی، تنها پیشانی‌ای‌ست که در میان تمام اصحاب، حتی به اندازه یک چشم بر هم زدن، سابقه شرک و بت‌پرستی ندارد؛ نه یک سال، نه یک روز، نه یک ساعت، نه حتی یک دقیقه و نه حتی یک لحظه.
حتی در رحم مادر نیز، چون در برابر بت‌ها قرار می‌گرفت، پشت خود را به آن‌ها می‌کرد.