پیامبر اسلام صلی اللّه علیه و آله و سلّم:
«اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَیُبغِضَ المُؤمِنَ الضَّعیفَ الّذَی لا دینَ لَهُ، فَقیلَ لَهُ: وَ ما المُؤمِنُ الّذی لادینَ لَهُ؟ قالَ الّذی لایَنهی عَنْ المُنکَرِ.»
(فروع کافی، ج 5، ص 59)
خدای عزیز از مؤمن ضعیفی که دین ندارد عصبانی است و از او نفرت دارد.
عرض کردند چه مؤمنی است که دین ندارد؟
حضرت فرمود: نهی از منکر نمی کند.
رسولخدا صلی اللّه علیه و آله و سلّم:
«مَنْ اَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ اَو نَهی عَنْ الْمُنْکَرِ اَوْ دَلّ عَلی خَیر اَوْ اَشارَ بِهِ فَهُوَ شَریک وَ مَنْ اَمَرَ بِسُوءٍ اَوْ دَلَّ عَلَیهِ اَوْاَشارَ بِهِ فَهُوَ شَریک.»
(خصال صدوق، ج 1، ص 138)
کسی که امر به معروف و نهی از منکر کند و بسوی خیر راهنمائی کند و یا به آن اشاره نماید در عمل شریک ثواب است و کسی که با کار ناشایسته سفارش کند و یا به آن راهنمائی نماید، شریک گناه است.
رسولخدا صلی اللّه علیه و آله و سلّم:
«اِذا اُمَتّی تَواکَلَتْ الاَمْرَ بِالمَعْرُوفِ وَ النَّهیَ عَنْ الْمُنْکَرِ فَلْیَأذَنُوا بِوِقاعِ مِنْ اللّهِ تَعالی.»(فروع کافی، ج 5، ص 59)
امام رضا(ع) از رسول گرامی (ص) نقل کرده است که فرمود: وقتی ملت من امر به معروف و نهی از منکر را بیکدیگر حواله دادند باید در انتظار حوادثی از طرف خدا باشند.
امام علی علیه السلام :
«اَلْمُؤْمِنُ یَکُونُ آمِرٌ بِالْمَعْرُوفِ ناهی عَنْ الْمُنْکَرِ.»
(اثنی عشریه، ص 25)
مؤمن امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر است.
امام علی علیه السلام:
«لَعَنَ اللّهُ الآمِرینَ بِالمُعْرُوفِ التّارِکینَ لَهُ وَ النّاهینَ عَن المُنْکَرِ العامِلینَ بِه.»(وسائل الشیعه، ج 11، ص 420)
آنان که خود ارزشهای الهی، انسانی را رها می کنند و به دیگران دستور می دهند و نیز خود ناارزشیها را عمل می کنند و بدیگران توصیه ترک آنها را می دهند خدای متعال بر آنان لعنت کرده است.
امام علی علیه السلام :
«مَا أعَمالُ البرِّ کُلُّها، وَالجِهادُ فی سَبیلِ اللّهِ عِندَ الأَمِر بِالمَعرُوفِ وَ النَّهیَ عَن المُنکَرِ الّا کَنَفثَةٍ فی بَحرٍ لُجِّیٍّ.»
(نهج البلاغه، حمکت 374)
تمامی اعمال و کارها حتی جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهی از منکر مانند قطره ای در مقابل یک دریای بزرگ و پهناور است.
امام علی علیه السلام :
«فَرَضَ اللّه الأَمرَ بِالمَعروفِ مَصلَحَةً لِلعَوامِ، وَ النَّهی عَنِ المُنکَرِ رَدْعَاً لِلسُّفَهاء.»
(همان، ص 252)
خداوند متعال امر به معروف را برای صلاح و مصلحتهای جامعه و نهی از منکر را برای راندن بی خردان (نادانان) از گناه، واجب کرد.
امام علی علیه السلام :
«مَن أَمَرَ بِالمَعرُوفِ شَدَّ ظُهُورَ المؤمِنینَ، وَ مَن نَهَی عَنِ المُنکَرِ أَرغَمَ اُنُوفَ الکافِرِینَ (المنافقِین).»
(همان، ص 30)
آن کس که به نیکیها فرمان دهد، پشت مؤمنان را محکم کرده است و کسی که از زشتیها نهی کند بینی کافران(منافقان) را به خاک مالیده است.
امام باقر علیه السلام:
«اِنَّ الاَمْرَ بِالْمَعرُوفِ وَ النَّهی عَنْ الْمُنکَرِ سَبیلُ الاَنْبِیاءِ وَ مِنهاجُ الصُّلَحاءِ، فَریضَةٌ عَظیمَة»
(جامع السعادات، ج 2، ص 84)
امر به معروف و نهی از منکر راه انبیاء، روش شایستگان و واجبی بزرگ است.
امام باقر علیه السلام:
«الاَمرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهیُ عَنْ الْمُنْکَرِ خَلقانِ مِنْ خَلْقِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، فَمَنْ نَصَرَ هُما اَعَزَّهُ اللّهُ وَ مَنْ خَذَلَهُما خَذَلَهُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ.»
(خصال صدوق، ج 1، ص 115)
امر به معروف و نهی از منکر دو فرد از مخلوق خدای عزیزاند. کسی که امر به معروف و نهی از منکر را یاری کرد خدا او را عزیز گرداند و کسی که آنها را نادیده گرفت خدا هم او را نادیده می گیرد.
امام صادق علیه السلام:
«وَیلٌ لِقَومٍ لا یَدینُونَ اللّهَ بِالاَمْرِ بِالْمَعرُوفِ وَ النَّهیَ عَنْ الْمُنکَرِ.»
(فروع کافی، ج 5، ص 57)
وای به حال ملتی که با امر به معروف و نهی از منکر تسلیم خدا نمی گردند.
https://hawzah.net/fa/Magazine/View/89/3552/16599