نظریات ورهنمودهای بزرگان جهان ائمه معصومین سلام الله علیهم در رابطه با شرم و حیا

اسلام برهنه و عريان است، جامه و لباس آن حياء، زينت و آرايه اش وقار و سنگيني، مروّت و مردانگي آن كارهاي نيك و شايسته و ستون آن ورع و پارسائي است و براي هر چيزي اساس و بنياني است و اساس اسلام، حبّ و دوستي ما اهل بيت است.

الاسلامُ عريانٌ فلباسُهُ الحياءُ و زينتُهُ الوَقارُ و مُرُوَّتُهُ العَمَلُ الصّالِحُ و عِمادُهُ الورعُ ... .

بهترين و نيكوترين لباسِ دين، حياء است

أحسَنُ ملابِسِ الدّين الحياءُ.

از سه كار حيا نبايد كرد: خدمت به ميهمان، از جا برخاستن در برابر پدر و آموزگار خويش و طلب حق گرچه اندك باشد.

ثَلاثٌ لا يُستَحيى مِنهُنَّ: خِدمَةُ الرَّجُلِ ضَيفَهُ و َقيامُهُ عَن مَجلِسِهِ لأَبيهِ و َمُعَلِّمِهِ و َطَلَبُ الحَقِّ و َإن قَلّ؛

حياء، اخلاقي زيبا و پسنديده است.

الحياءُ خُلُق جميلٌ.

حياء، كليد همه خوبيهاست.

الحياءُ مفتاحُ كلِّ خير .

كسي كه شرم و حياء او كم شود، وَرَع و پارسايي او كم خواهد شد و هر كس پارسائي او كم شود قلب او مي ميرد و كسي كه قلبش بميرد، داخل آتش جهنّم مي گردد.

مَن قَلَّ حياءُهُ قلَّ ورَعُهُ و مَنْ قَلَّ ورَعُهُ ماتَ قلبُهُ و مَنْ ماتَ قلبُهُ فقَدْ دَخلَ النّارَ.

حضرت عيسي - عليه السّلام - فرمود: چون يكي از شما در منزل خويش بنشيند، شايسته است كه پرده و پوشش خود را فرو كشد، زيرا خداوند همانگونه كه روزي را تقسيم نموده، حياء را نيز تقسيم نموده است.

قال عيسي بن مريم - عليه السّلام - : اِذا قَعَد أحدُكُم في منزِلِهِ فليُرخِ عليهِ سِتْرَهُ، فانّ الله تبارك و تعالي قسَّم َالحياءَ كَما قسَّمَ الرّزقَ.

كسي كه شرم و حياء نداشته باشد دين ندارد، و كسي كه در دنيا از شرم و حياء بي بهره باشد، وارد بهشت نخواهد شد.

مَنْ لم يكُنْ لَهو حياءٌ فلا دينَ لَهو و مَنْ لَمْ يكنْ لهو حياءٌ في الدّنيا لَمْ يدخُلِ الجنَّة.

درخواست حاجت از مردم، موجب از بين رفتن عزّت انسان و نابود شدن شرم و حياء مي گردد.

طلبُ الحوائجِ الي النّاسِ استِلابٌ للعزّةِ و مذهبةٌ للحياءِ.

به مردي كه در مرآي و منظَرِ مردم غسل مي كرد، نگاه كرد و فرمود: اي مردم، همانا خداوند شرم و حياء و پوشيده بودن را از بندگانش دوست دارد، پس هر كدام از شما قصد شستن خود را دارد، به جائي برود كه مردم او را نبينند، زيرا حياء زينت اسلام است.

أنّه نَظَرَ اِلي رجُلٍ يغتَسِلُ بحَيثُ يراهُ النّاسُ فقالَ: أيّها النّاسُ ان الله يحبُّ من عبادِهِ الحياءَ ... .

حيا از خدا بسيارى از گناهان را پاك مى كند.

اَلحَياءُ مِنَ اللّه يَمحو كَثيرا مِنَ الخَطايا؛

اما شاخه هاى حيا عبارتند از: نرمش، مهربانى، در نظر داشتن خدا در آشكار و نهان، سلامت، دورى از بدى، خوشرويى، گذشت، بخشندگى ، پيروزى و خوشنامى در ميان مردم، اينها فوايدى است كه خردمند از حيا مى برد. خوشا بحال كسى كه نصيحت خدا را بپذيرد و از رسوايى خودش بترسد.

أمَّا الحَياءُ فَيَتَشَعَّبُ مِنهُ اللِّينُ، و الرّأفَةُ، و المُراقَبَةُ للّه فِى السِّرِّ و العَلانيَةِ، و السَّلامَةُ، و اجتِنابُ الشَّرِّ، و البَشاشَةُ، و السَّماحَةُ، و الظَّفَرُ، و حُسنُ الثَّناءِ عَلَى المَرءِ فِى النّاسِ، فَهذا ما أصابَ العاقِلَ بِالحَياءِ، فَطُوبى لِمَن قَبِلَ نَصيحَةَ اللّه و خافَ فَضيحَتَهُ؛

پنج چيز از سنت پيغمبران است: حيا، بردبارى، حجامت كردن، و مسواك و عطر زدن.

خَمْسٌ مِنْ سُنَنِ الْمُرْسَلينَ: اَلْحَياءُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحِجامَةُ وَ السِّواكُ وَ التَّعَطُّرُ؛