به گزارش خبرگزاری تسنیم - مریم مرتضوی؛ در سرزمین فلسطین، جایی که تاریخ و درد با هم آمیخته شده‌اند، زنانی شجاع و دلیر با وجود همه سختی‌ها و مصیبت‌ها، همچنان به زندگی و ایمان خود ادامه می‌دهند.
در حالی که رژیم صهیونیستی به حملات خود ادامه می‌دهد و خاک کشورشان را به ویرانه‌ای از آتش و خون تبدیل کرده است، این زنان در میان ویرانه‌ها دور هم جمع می‌شوند و نوای قرآن را طنین‌انداز می‌کنند.
این جمع، فراتر از یک گردهمایی ساده است؛ آن‌ها به نمادی از مقاومت و امید تبدیل شده‌اند.
یک روز در سرزمین جنگ
هر روز، هنگامی که خورشید برفراز ویرانه‌های نوار غزه می‌تابد، صدای آژیر خطر و انفجارها به گوش می‌رسد.
اما در دل این بلایای طبیعی، صدای دل‌نشین زنانی به گوش می‌رسد که در میان آوارها نشسته‌اند.
آن‌ها با چهره‌هایی که نشان‌دهنده زخم‌های جنگ و تجربه‌های تلخ هستند، اما پر از عزم و اراده، دور هم جمع می‌شوند و قرآن می‌خوانند.
این زنان، هم مادران، هم دختران و هم خواهران، نمایانگر روح زندگی در برابر مرگ و ویرانی هستند.
قرآن برای آنها نه‌تنها کتاب مقدس، بلکه مایه آرامش و نیرویی برای ادامه زندگی در شرایط سخت است.
هر آیه‌ای که می‌خوانند، به آن‌ها یادآوری می‌کند که امید و ایمان، حتی در سخت‌ترین شرایط نیز نباید از بین برود.
آن‌ها با هر تلاوت، زخم‌ها و دردهای خود را به فراموشی می‌سپارند و به یکدیگر قوت قلب می‌دهند.
یکی از این زنان با چشمان اشک‌آلود اما محکم می‌گوید: «ما هر روز در میان ویرانه‌ها نشسته و قرآن می‌خوانیم.
این کار به ما قدرت می‌دهد تا در برابر ظلم و ستم ایستادگی کنیم.
هر آیه‌ای که می‌خوانیم، به ما یادآوری می‌کند که تنها نیستیم و خداوند همیشه با ماست.»
آنها در حال تلاوت قرآن فراموش می‌کنند که زندگی چگونه به سختی می‌گذرد.
در این جمع یاد و خاطره عزیزانشان که شاید زیر آوار مانده‌اند، زنده می‌شود.
اما با هر آیه‌ای که می‌خوانند، همبستگی و اراده‌ای قوی‌تر از هر ویرانی در دل‌هایشان شکل می‌گیرد.
همدلی و همبستگی زنانه در اتکا به قرآن
در این جمع، روح همدلی و همبستگی به وضوح حس می‌شود.
هر زن، قصه خود را دارد؛ قصه‌های دردناک از عزیزان از دست رفته، خانه‌های ویران شده و زندگی‌های نابود شده.
اما وقتی دور هم جمع می‌شوند، به جای غم و اندوه، شعله‌ای از امید و همبستگی به وجود می‌آید.
سارا، زنی که به تازگی شوهرش را در حمله‌ای از دست داده است، می‌گوید: «من به یاد شوهرم اینجا هستم.
او همیشه می‌گفت که ما باید ایمان داشته باشیم.
من اکنون برای او و برای آینده فرزندانم می‌خوانم.
این قرآن، چراغی در تاریکی است.»
زنان فلسطینی به یک صدای مقاومتی تبدیل شده‌اند که در برابر رژیم صهیونیستی ایستاده و هر روز ثابت می‌کنند که در دل ویرانه‌ها، زندگی همچنان جاری است.
آن‌ها به جهانیان نشان می‌دهند که حتی در شرایطی که تمام امکانات از دست رفته است، ایمان و عشق به میهن می‌تواند انسان‌ها را به هم پیوند دهد و به آن‌ها نیرویی دوباره ببخشد.
در حالی که رسانه‌های جهانی به جنایات و ظلم‌های صورت گرفته علیه فلسطینیان توجه کمی می‌کنند، این زنان با صدای قرآن، حقیقتی را فریاد می‌زنند که باید شنیده شود.
آن‌ها در دل خاک و خون، زنده‌اند و زندگی را جشن می‌گیرند.
نمادهای امید در کشور فلسطین
در هر تلاوت قرآن، زنان فلسطینی به نمادهای امید تبدیل می‌شوند.
آن‌ها نشان می‌دهند که با وجود هر گونه دشواری، روح زندگی و ایستادگی همچنان در قلبشان زنده است.
این تلاوت‌ها نه‌تنها برای خودشان بلکه برای نسل‌های آینده نیز پیامی از عشق و مقاومت به یادگار می‌گذارد.
مادری با دو فرزند کوچک می‌گوید: «من به فرزندانم یاد می‌دهم که هرگز تسلیم نشوند.
این قرآن، دلیلی است که ما زنده‌ایم و تا زمانی که زنده‌ایم، باید بجنگیم.»
این زنان، از طریق تلاوت قرآن، صدای خود را به گوش جهانیان می‌رسانند.
آن‌ها می‌خواهند به همه بگویند که فراموش نشده‌اند و همچنان بر حق خود ایستاده‌اند.
صدای آن‌ها به عنوان یک فریاد در دل تاریکی به گوش می‌رسد و جهانیان را به تفکر وا می‌دارد.
مؤسسه‌های حقوق بشر و نهادهای بین‌المللی باید به این صداها گوش دهند و در برابر ظلم و ستم ایستادگی کنند.
صدای این زنان، تنها یک صدای محلی نیست، بلکه صدایی جهانی است که باید به گوش تمام کسانی برسد که برای حقوق بشر و آزادی می‌جنگند.
در دل این ویرانه‌ها، هر جمعی از زنان، هر تلاوت، هر اشک و هر لبخند، داستانی از ایستادگی و امید است.
آن‌ها به جهان می‌آموزند که تا زمانی که ایمان و عشق به زندگی وجود دارد، هیچ ظلمی نمی‌تواند آن‌ها را از پای درآورد.
از دل ویرانه‌ها، صدای این زنان همچنان طنین‌انداز است؛ صدایی که نه‌تنها به فلسطین بلکه به تمامی ملت‌های تحت ستم می‌گوید: «ما ایستاده‌ایم و هرگز تسلیم نخواهیم شد.»
انتهای پیام/