هواپیمای مسافربری ایرانی روز یکشنبه دوازدهم تیر ماه سال ۶۷ از فرودگاه بندرعباس به امید پروازی امن عازم دبی شدند، اما ۷ دقیقه پس از پرواز ناو آمریکایی وینسنس با اینکه مجهز به رادار‌های پیشرفته بود، هواپیمای مسافربری ایرانی را هدف قرار داد و همه مسافران هواپیما را که ۶۶ کودک هم در میان آن‌ها بود به شهادت رساند، تنها به این دلیل که هواپیمایشان «به اشتباه» به عنوان جنگنده شناسایی شده بود.

پس از سقوط این هواپیما، هیچ‌کدام از کشتی‌های آمریکایی حاضر در منطقه اقدامی برای جستجوی بازماندگان و نجات یافتگان احتمالی انجام نداند و جعبۀ سیاه هواپیما هم هرگز پیدا نشد.

" قاسم شیخی" که در برج مراقبت فرودگاه بندر عباس آخرین مکالمه را با کاپیتان رضائیان خلبان ایرباس ایرانی انجام داده است در این باره می‌گوید:​ در ارتفاع ۱۴ هزار پایی حتی با چشمان غیرمسلح هم می‌توان هواپیمای مسافربری را از هواپیمای جنگی تشخیص داد، علاوه بر آن در سیستم هواپیما‌های مسافربری کد‌هایی نصب شده که با دیدن آن روی رادار مشخص می‌شود که این هواپیما مسافربری است.

بنابر این کد‌های راداری انواع هواپیما‌های مسافربری در حافظه سیستم رادار ناو آمریکایی موجود است و خدمه ناو وینسنس به راحتی می‌توانستند، هویت هواپیمای ایرباس ایرانی را تشخیص دهند.

نیروی دریایی آمریکا بعدا" در تحقیقات خود اذعان کرد که هواپیمای ایرانی در همان راه هواییِ تجاریِ تایید شده در حال پرواز بوده و خود را نیز در فرکانس‌های کنترل ترافیک هوایی به عنوان یک هواپیمای غیرنظامی معرفی کرده است؛ اما دولت آمریکا نه تنها مسئولیت حمله به هواپیمای مسافربری را نپذیرفت، بلکه به "ویلیام راجرز " فرمانده ناو وینسنس که باید بعنوان جنایتکار جنگی محاکمه می‌شد، مدال شجاعت داد.

نکته جالب توجه در این حادثه سیاست‌های دوگانه شورای امنیت سازمان ملل و رسانه‌های غربی است. پنج ماه بعداز حمله به ایرباس ایرانی هواپیمای پان آمریکن بر فراز شهر لاکربی اسکاتلند منفجر شد گر چه از ابعاد مختلف این دو حادثه متفاوتند، اما شورای امنیت در موضعی دوگانه از دولت لیبی خواست تا متهمان این حمله تروریستی را به آمریکا و انگلیس تحویل دهد و غرامت این حادثه را هم بپردازد، اما درمود حمله ناو جنگی آمریکایی به هواپیمای مسافربری ایرانی، شورای امنیت فقط ابراز تاسف کرد.

آمریکا سعی کرد حادثه لاکربی را به مشکلی جهانی تبدیل کند و رسانه‌های غربی در سطح گسترده‌ای به این حادثه پرداختند، اما با سرپوش گذاشتن بر حادثه ایرباس ایرانی تلاش شد تا در سکوت خبری غرب این حادثه هم مانند دیگر جنایت‌های آمریکا علیه ملت ایران به فراموشی سپرده شود، جنایتی که حتی اگر غربی‌ها هم بخواهند از ذهن جهانیان پاک نخواهد شد.

" رابرت متیو انتمن " رئیس مؤسسه دیپلماسی همگانی و ارتباطات جهانی با تحلیل روزنامه‌های آمریکایی و توصیف آن‌ها از دو رویداد نسبتاً مشابه ساقط کردن هواپیمای مسافربری ایرانی به وسیله آمریکا و ساقط کردن یک هواپیمای کره‌ای به وسیله شوروی با ارائه گزارشی نشان داد که مقالات خبری با گفتن اینکه ساقط کردن یک هواپیمای ایرانی یک مشکل فنی بوده است، با انتخاب جهت دار عکس و توصیف، عامل و قربانیان این حادثه را کم اهمیت جلوه دادند و در مقابل ساقط کردن یک هواپیمای کره‌ای به وسیله شوروی را به عنوان یک عمل شنیع به تصویر کشیدند. “،

اما اگر سی و دو سال پیش برای برداشتن نقاب از چهره واقعی مقامات کاخ سفید باید به حوادثی مثل حادثه ایرباس ایرانی در خلیج فارس استناد می‌شد، امروز جنایات آمریکا در یمن، سوریه، عراق و افغانستان بیش از پیش چهره واقعی آمریکا را در جهان آشکار ساخته است.

حقوق بشر آمریکایی حتی دامنگیر مردم این کشور شده و رفتار‌های نژادپرستانه آمریکایی‌ها با کشتن سیاهپوستان در خاک این کشور انزجار افکار عمومی را در جهان بدنبال داشته است.

در روز‌هایی که بنام افشای حقوق بشر آمریکایی نام گذاری شده است، حالا اعتراض‌ها به این جنایات از مرز‌های آمریکا هم فراتر رفته و به یک مطالبه جهانی تبدیل شده است، مطالبه‌ای که مسئولیت نهاد‌ها و سازمان‌های بین المللی بویژه شورای امنیت سازمان ملل را در قبال آن سنگین‌تر می‌کند.