نظریات و رهنمودهای بزرگان جهان ائمه معصومین سلام الله علیهم در رابطه با فلسفه و حکمت و عوامل بندگی خداوند و عبادات

خوشا به حال آن‌که عمل و علمش، دوستی و دشمنی‌اش، انجام دادن و رها کردنش، سخن و سکوتش، وکردار و گفتارش را برای خدا خالص گرداند.

ُوبَی لِمَنْ أخْلَصَ لِلَّهِ عَمَلَهُ، وَعِلْمَهُ، وَحُبَّهُ، وَبُغْضَهُ، وَأخْذَهُ، وَتَرْکَهُ، وَکَلامَهُ، وَصَمْتَهُ، وَفِعْلَهُ، وَقَوْلَهُ.

How happy is he who sincerely devotes exclusively to Allah his entire life, including his actions, knowledge, love, hatred, receiving, relinquishing, speech, silence, and his words and deeds.

هر که عبادت خالصانه خود را به سوی خدا بالا فرستد، خداوند برترین مصلحت او را بر او فرو خواهد فرستاد

مَنْ أصْعَدَ إلَی اللهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، أهْبَطَ اللهُ إلَیْهِ أفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ

God will grant the best thing out of expediency to everyone who prayer.Sincerely

هیچ بنده‌‏اى حقیقت ایمان را به کمال نمی‌رساند مگر این كه در او سه خصلت باشد: دین‌شناسى، برنامه‌ریزی درست در زندگى، و شكیبایى در مصیبت‏ها.

لا یسْتَكْمِلُ عَبْدٌ حَقِیقَةَ الإیمانِ حَتَّى تَكُونَ فیهِ خِصالٌ ثَلاثٌ: التَّفَقُّهُ فِي الدِّینِ وحُسْنُ التَّقْدیرِ فِي المَعیشَةِ، والصَّبرُ عَلَی الرَّزایا.

A servant would not perfect the reality of faith at all except that he has three qualities: reflecting about religion, well planning in life, being patient with calamities.

هیچ بنده‌‏اى حقیقت ایمان را به کمال نمی‌رساند مگر این که در او سه خصلت باشد: دین‌شناسى، برنامه‌ریزی درست در زندگى، و شکیبایى در مصیبت‏ها.

لا یسْتَکْمِلُ عَبْدٌ حَقِیقَةَ الإیمانِ حَتَّى تَکُونَ فیهِ خِصالٌ ثَلاثٌ: التَّفَقُّهُ فِی الدِّینِ وحُسْنُ التَّقْدیرِ فِی المَعیشَةِ، والصَّبرُ عَلَی الرَّزایا.

A servant would not perfect the reality of faith at all except that he has three qualities: reflecting about religion, well planning in life, being patient with calamities.

پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ فرمود: خداوند متعال در شب معراج به او گفت: اي احمد، آيا مي داني چگونه مي توان عابد حقيقي شد؟ حضرت پاسخ دادند؟ نمي دانم. خداوند فرمود: هر گاه هفت صفت در انسان جمع شود: 1) تقوائي كه او را از ارتكاب گناه باز دارد. 2) سكوتي كه مانع از پرداختن به آنچه به او مربوط نيست، گردد. 3) ترسي كه هر روز بر اشك و حزن او بيفزايد. 4) حيائي كه در خلوت و تنهائي پروا كند. 5) خوردن مال حلال كه براي ادامه حيات محتاج آن است. 6) دشمني دنيا، كه من آنرا دشمن دارم. 7) و دوستي با نيكان و صلحا از آن روي كه من آنها را دوست دارم.

قالَ رسولُ اللهِ ـ صلي الله عليه و آله ـ : قَالَ اللَّهُ تَعَالَي لَهُ فِي لَيلَةِ المِعرَاجِ يَا أَحمَدُ لَيسَ شَي‏ءٌ مِنَ العِبَادَةِ أَحَبَّ إِلَيَّ مِنَ الصَّمتِ وَ الصَّومِ فَمَن صَامَ وَ لَم يَحفَظ لِسَانَهُ كَانَ كَمَن قَامَ وَ لَم يَقرَأ فِي صَلَاتِهِ ... .

ايمان، يك درجه از اسلام بالاتر است; تقوي نيز، يك درجه از ايمان بالاتر; يقين، يك درجه از تقوي بالاتر و برتر مي باشد و درجه اي كمتر از مرحله يقين در بين مردم ثمره بخش نخواهد بود.

الإيمانُ فَوْقَ الاْسْلامِ بِدَرَجَة، وَالتَّقْوي فَوْقَ الإيمانِ بِدَرَجَة، وَ الْيَقينُ فَوْقَ التَّقْوي بِدَرَجَة، وَ ما قُسِّمَ فِي النّاسِ شَيْيءٌ أقَلُّ مِنَ الْيَقينِ.

عبوديت بر پنج ركن استوار است: 1. خالي ساختن شكم (از حرام) 2. قرائت قرآن 3. تهجّد و شب زنده داري 4. زاري و راز و نياز با پروردگار در هنگام صبح 5. گريه از خوف خداوند.

العبوديّةُ خمسةُ اشياء: خَلاءُ البطْنِ و قرائةُ القرآنِ و قيام الليّل و التضُّرُع عند الصُّبح و البكاءُ من خشْية الله.

ايمان عبارت است از شناخت ومعرفت قلبي، اقرار با زبان و عمل با اعضاء و جوارح.

الايمانُ معرفَةٌ بالقَلبِ و اقرارٌ باللِسانِ و عَمَلٌ بالأركانِ.

نشانه ايمان چهار چيز است: 1. اقرار به يگانگي خداوند متعال، 2. اعتقاد و ايمان به آن، 3. ايمان به كتب آسماني، 4. و ايمان به پيامبران الهي.

سُئِلَ عن رسولِ الله - صلّي الله عليه و آله - فَما علامَةُ الايمانِ؟ فقالَ رسول الله - صلّي الله عليه و آله - : أمّا علامَةُ الايمانِ فأربَعةٌ: الاِقرارُ بِتَوحيدِ الله و الايمانُ بِهِ و الايمانُ بكُتُبهِ و الايمانُ بِرُسُلِهِ.

ايمان بر چهار ركن استوار است: توكّل بر خدا، واگذاري كارها به پروردگار، تسليم امر و فرمان خدا بودن و راضي بودن به قضايِ الهي.

الايمانُ علي أربعة أركانٍ: اَلتوكّلُ علي الله، و التفويضُ اِليَ اللهِ، و التسليمُ لأمرِ اللهِ و الرّضا بقضاءِ اللهِ.

ايمان انسان كامل نمي گردد مگر آنكه چهار خصلت در او وجود داشته باشد: 1. اخلاقش نيكو باشد. 2. نفس او نرم و پذيرا باشد. 3. كنترل سخن داشته باشد و بيهوده سخن نگويد. 4. اضافي ثروتش را در راه خدا بدهد.

لا يَكمُلُ ايمانُ العبدِ حتّي تكونَ فيهِ اربَعُ خصالٍ، يُحسِنَ خُلقَهُ وَ تسخو نفسُهُ ... .

همانا عدّه اي خداوند متعال را به جهت طمع و آرزوي بهشت عبادت مي كنند كه آن يك معامله و تجارت خواهد بود و عدّه اي ديگر از روي ترس خداوند را عبادت و ستايش مي كنند كه همانند عبادت و اطاعت نوكر از ارباب باشد و طائفه اي هم به عنوان شكر و سپاس از روي معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستايش مي نمايند; و اين نوع، عبادت آزادگان است كه بهترين عبادات مي باشد.

إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْعَبْيدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَةٌ الْأحْرارِ، وَ هِيَ أفْضَلُ الْعِبادَةِ.

خانه را برای طواف کنندگان ومعتکفان ورکوع وسجود کنندگان پاکیزه کنید .

أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ

آدم دين دار چون مي انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مي كند متواضع است. چون قناعت مي كند، بي نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون تنهايي را برگزيده از دوستان بي نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چون دنيا را فرو گذارده از بدي ها و گزندهاي آن در امان است. چون حسادت را دور افكنده محبتش آشكار است. مردم را نمي ترساند پس از آنان نمي هراسد و به آنان تجاوز نمي كند پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمي بندد پس به رستگاري و كمال فضيلت دست مي يابد و عافيت را به ديده بصيرت مي نگرد پس كارش به پشيماني نمي كِشد.

اِنَّ صاحِبَ الدّينِ فَكَّرَ فَـعَـلَـتْهُ السَّكينَةُ وَ اسْتَـكانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ فَاسْتَغْني وَ رَضي بِما اُعْطي وَ انْفَرَدَ فَكُفي الاِْخْوانَ وَ رَفَضَ الشَّهَواتِ فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنْيا فَتَحامَي الشُّرورَ وَ اطَّرَحَ الْحَسَدَ فَظَهَرتِ الْمَحَبَّةُ وَ لَمْ يُخِفِ النّاسَ فَـلَـمْ يَخَفْهُمْ وَ لَمْ يُذْنِبْ اِلَيْهِمْ فَسَلِمَ مِنْهُمْ وَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنْ كُلِّ شَي ءٍ ففازَ وَ اسْتَكْمَلَ الْفَضْلَ وَ اَبْصَرَ العافيَةَ فَاَمِنَ النَّدامَة.

همانا عده اي خداوند را به جهت ميل به بهشت عبادت مي كنند، كه اين عبادت تجّار است و عده اي نيز خداوند را به جهت ترس از عذاب عبادت مي كنند كه اين عبادت بردگان است و عده اي هم خداوند را به جهت شكر و سپاس (و از روي معرفت عبادت مي كنند)، پس اينگونه عبادت نمودن، عبادتِ آزادگان است كه بهترينِ عبادت ها است.

انّ قوماً عَبَدُوا اللهَ رغبةً فتلكَ عبادة التُّجارِ و انَّ قوماً عبدوا اللهَ رَهبةً فتِلكَ عبادةُ العبيدِ و انّ قوماً عَبَدُوا اللهَ شكراً فتلك عبادةُ الاَحرارِ وَ هي افضَلُ العبادةِ.