به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در ذهنم خاطره عذرا وکیلی را جست‌وجو می‌کنم.
بچه که بودم رادیو را با صدای او می‌شناختم.
یادم می‌آید صبح‌ها با عشق به برنامه «سلام کوچولو» از خواب بیدار می‌شدم و دست و صورت نشسته و بی‌توجه به مادر که برای خوردن صبحانه صدایم می‌کرد، رادیو را روشن می‌کردم و برنامه را گوش می‌دادم و چه شیرین بود این لحظات.
شب هم به عشق برنامه «شب بخیر کوچولو» با آن ترانه ماندگارش و قصه شیرینی که مریم نشیا تعریف می‌کرد، می‌خوابیدم.
این خاطره خوب در ذهن تک‌تک‌مان است، خاطراتی که برایمان شیرین است و ماندگار.
طبیعی است عشق عذرا وکیلی به رادیو باعث شد برنامه «سلام کوچولو» قدمت نیم قرنی داشته باشد.
پای صحبت‌های او نشستیم.
سال 1402 برایم سخت بود
* چند روزی است که وارد سال جدید شده‌ایم؛ سال 1402 برایتان چطور گذشت؟
من همیشه شکرگزار خدا هستم.
اگر بخواهم از زندگی شخصی‌ام بگویم باید اشاره کنم که سال 1402 برایم سخت بود.
به دلیل اینکه همسرم بیماری‌ای گرفت که هنوز هم باید از او مراقبت کنم اما با وجود همه سختی‌ها همیشه شکرگذار خدا هستم.
حالا باید ببینم که سال جدید با وعده‌هایی که پزشکان برای همسرم دادند، چه اتفاقی می‌افتد.
برنامه‌های رادیویی 1402 را متفاوت دیدم
* اگر بخواهید رادیو را امسال ارزیابی کنید، درباره‌اش چه خواهید گفت؟
واقعیت این است چون من بیشتر وقتم را در خانه می‌گذرانم و با همسرم تنها هستیم، مرتب رادیو روشن است.
یعنی می‌خواهم بگویم که در 24 ساعتی که می‌گذرد تقریباً 12 ، 13 ساعت رادیو را گوش می‌دهم.
رادیو روشن است و من در حال استراحت یا در حال کار.
باید بگویم که برنامه‌های رادیو راسال 1402 بسیار متفاوت دیدم و پیش خودم فکر کردم نیروهای جوانی که این طور با انگیزه کار می‌کنند، چقدر می‌توانند در آینده رادیو را سر پا نگه دارند.
مسلماً برنامه‌های رادیو هر چه مفیدتر باشد، شنونده بیشتری جذب می‌کند.
تزریق نیروهای جوان و روحیه آنها در کار بسیار عالی است.
پیشنهاد می‌کنم دستِ ایده‌پردازان رادیو را بازتر بگذارید
* با توجه به اینکه صداوسیما مسیر تازه‌ای در برنامه‌سازی چه در تلویزیون و چه در رادیو آغاز کرده، چه پیشنهادی برای آینده رسانه ملی دارید؟
واقعاً این طور که پیش می‌رود و من سال 1402 شنونده رادیو بودم، فکر می‌کنم بچه‌هایی که دارند کار می‌کنند با ایده‌‌های بسیار قشنگ مسیر را درست می‌روند.
پیشنهاد می‌کنم دست‌شان را بازتر بگذارید و اجازه بدهید ایده‌های تازه و نویی که به ذهن‌شان می‌رسد را انجام بدهند.
مسلماً به نتایج خوبی ختم خواهد شد.
آرزویی شخصی و رادیویی
* بسیاری در هنگام تحویل سال آرزو می‌کنند؛ آرزوی شما چه بود؟
آرزو که زیاد داشتم.
بهترین و بزرگترین آرزویم این بود که هیچ پدر و هیچ مادری شرمنده بچه‌هایش نشود.
سفره‌شان خالی نشود.سلامتی و محبت و دوستی باشد.
صحبت از جنگ نباشد و پدر و مادری شرمنده فرزندش نباشد.
* چه آرزویی برای خودتان و رادیو دارید؟
برای خودم که بعد از پنجاه و یکی دو سال کار در رادیو و الان که تقریباً به دلیل مشکلاتم کنار کشیدم، این است که همیشه نام نیکی از من باقی بماند.
اگر برنامه‌ای از قدیم همچنان پخش می‌شود که تهیه‌کننده یا مجری‌اش من بودم، آرزو دارم هرکسی که بشنود بگوید که خانم خوب و بی‌آزار بود.کاری به کار ما نداشت و فقط ذکر و فکرش کار بود و به دنبال کارهای شخصی خودش بود.
اما آرزویم برای رادیو این است که جوان‌ترها که کار را به دست گرفتند همیشه پویا بوده و به دنبال طرح‌های نو باشند.
کارشان را سعی کنند درست انجام بدهند و رقابت سالم بین‌شان رقم بخورد.
قدیم‌ها که ما هم کار می‌کردیم، رقابت داشتیم، اما سالم.
همیشه آرزوی خوب برای یکدیگر داشتیم.
پایه‌گذار بسیاری از نوستالژی‌ها/ از ساخت برنامه برای نابینایان تا بچه‌های بی‌سواد
* آیا کاری بوده که دلتان می‌خواست انجام بدهید اما فرصتش نشده؟
اگر این سؤال را از کسی که فرض کنید 25 سال کار کرده و بعد بازنشسته شده، بپرسید ممکن است بگوید بله کار دیگری می‌خواست انجام بدهد اما فرصت نشد، اما من 51 – 52 سال در حوزه‌های مختلف برنامه‌های رادیویی کار کردم.
از ساخت برنامه برای کودکان گرفته تا بزرگسالان.
از برنامه‌های مذهبی گرفته تا برنامه‌های طنز...
پایه‌گذار خیلی از برنامه‌ها بودم از جمله برنامه نابینایان یا ساخت برنامه برای بچه‌های بی‌سواد که آنها را به رادیو بیاوریم.
برای برنامه‌های مذهبی تقدیر شدم.
برای تمام شبکه‌ها اعم از جوان، فرهنگ، سراسری، معارف، قرآن و ...
کار کردم و هر آنچه در توانم بوده انجام دادم.
بنابراین فکر نمی‌کنم کاری بوده و من دلم می‌خواست انجام بدهم اما نشد.
انتهای پیام/