به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سودابه آقاجانیان چهره نام آشنایی در عرصه فرهنگ و هنر است.
او در دهه 70 بازیگر تلویزیون بود و دو سه کاری در گروه شاهد انجام داد.
رفته رفته خواندن خبر در سیما به او پیشنهاد شد.
بعدها محدودیتی برای او ایجاد شد که شأن گویندگی خبر، اجل از کار بازیگری است.
اما این مجری تلویزیون بازیگری را فقط به این خاطر کنار نگذاشت بلکه چارچوب‌های نامتعارف برای او که از هنرمندان مقید به حجاب بود باعث شد که رفته رفته او بازیگری را کنار بگذارد و بیش از گذشته روی اجرای در رادیو و تلویزیون متمرکز شود.
البته سریال کوچه و موزه و همکاری او با رضا بابک و امین تارخ در نوع خودش جالب توجه است.
رفته رفته حضور سودابه آقاجانیان کمرنگ‌تر شد و خودش به این موضوع گلایه دارد و می‌‌گوید: متأسفانه با 34 سال سابقه در برنامه‌های رادیو و تلویزیونی باید خانه‌نشین باشم و هیچ برنامه روتین و ثابتی در صداوسیما نداشته باشم؛ در صورتی که من از سال 69 وارد سازمان شده‌ام و در همه حوزه‌ها، سیاسی سیما و صدا برنامه داشته‌ام و به عنوان گوینده و مجری ارشد شناخته شده‌ام.
یا گلایه‌های دیگری که این‌طور عنوان می‌شود: مگر من از کار افتاده‌ام که برنامه‌ای ندارم؟!
الحمدالله به لحاظ حراستی هیچ مشکلی ندارم که بگویم ممنوع‌ الفعالیت یا ممنوع التصویر هستم ولی چرایی این موضوع که برنامه ندارم را نمی‌دانم.
هیچ مشکلی ندارم و ممنوعیتی هم وجود ندارد
با او لحظاتی به گفت‌وگو نشستیم و درباره غیبتش در تلویزیون و یکسری از موارد دیگر صحبت کرد.
سودابه آقاجانیان مجری و تهیه‌کننده شناخته شده رادیو و تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: من بارها گفته‌ام و باز تکرار می‌کنم چرا نیستم؛ در حالی که هیچ مشکلی ندارم و ممنوعیتی هم وجود ندارد.
نمی‌دانم شاید زیاده‌خواهی من است.
برخی اوقات وقتی کامنت‌ها را می‌خوانم زیر خبرهایی که به نام بنده منتشر می‌شود برخی می‌نویسند بازنشسته شدی برو و به زندگی شخصی‌ات برس!
در حالی که شاید ما گوینده‌ها در حوزه رسانه درک می‌کنیم بعد از گذشت چند دهه که کار می‌کنیم صدا ورزیده می‌شود و تجربه گویندگی و اجرا بیشتر می‌شود.
اتفاقی که مطلوب مخاطبان باشد را در تلویزیون نمی‌بینیم
وی خاطرنشان کرد: شاید صداوسیما بخواهد جوان‌پروری کند اما اگر این دوستان جدید آموزش‌هایی که ما دیدیم و تجاربی که بدست آوردیم را دارا بودند چندان مسئله‌ای نبود.
اما امروز می‌بینیم روی آنتن برنامه‌هایی که ارائه می‌شود چندان ارزشی نیست نه این که صرفاً کاری در جهت مذهب و اعتقادات مذهبی بلکه با نوع عملکرد و تعاملی که با مخاطب دارند اتفاقی نیست که مطلوب مخاطبان باشد.
آقاجانیان تأکید کرد: حداقل انتظارم این بود در این سن و سال با تجربه‌ای که سال‌ها کسب کردم و هزینه‌ای که سازمان برای تربیت بنده انجام داده حداقل به عنوان یک مربی بتوانم کمک کنم که این هم اتفاق نیفتاده است.
من ممنوع‌الکار نیستم اما نیستم!
این مجری و تهیه‌کننده شناخته شده تلویزیون در پاسخ به این سؤال که چرا در مقام تهیه‌کننده برنامه‌سازی نمی‌کنید، افزود: نمی‌دانم ماجرا چیست.
من ممنوع‌الکار نیستم گاهی اوقات کتاب صوتی می‌خوانم؛ مشکل و یا ممنوعیتی از سوی حراست ندارم اما نمی‌دانم شاید باب میل مدیران شبکه نیستم.
شاید به جهت حجاب و سن و سال و جهات دیگر؛ نمی‌دانم اخیراً بعد از مصاحبه‌ای که با یکی از رسانه‌ها داشتم شبکه‌ای با من وارد گفت‌وگو شد تا یک کار سیاسی و اجتماعی را بسازم اما در حد همان گپ و گفت باقی ماند.
به من می‌گفتند «شل حجاب» باش
آقاجانیان در خصوص اینکه چرا بازیگری را ادامه نداد و حتی بعضاً گفته می‌شود به اجرا هم سرایت کرده، خاطرنشان کرد: من شاید این نکته را بارها گفتم اما به واقع، فضای سینما فضایی نبود که من بتوانم کار کنم.
نه اینکه تنها به دلیل حفظ حجاب باشد اما تهیه‌کننده و کارگردانی از من می‌خواستند اصطلاحاً «شل حجاب» باشم و یا پوششم را مقداری تعدیل کنم.
حتی این مشکل را نداشتم در برخی از صحنه‌ها چادر به سرم نباشد اما نمی‌توانستم بپذیرم از حجاب تخطی کنم.
جالب است بدانید حتی کارگردانانِ کارهای مذهبی هم سراغ من نیامدند.
وی درباره علاقه‌مندی‌هایش گفت: بسیار علاقه‌مندم روزی این اتفاق بیفتد طبق فرموده مقام معظم رهبری کرسی‌های آزاداندیشی بیشتری را در تلویزیون شاهد باشیم.
بتوانیم نشست‌های این چنینی را با دانشجویان و اقشار مختلف نه تنها به هنگام انتخابات بلکه در مقاطع مختلف برگزار کنیم که به جذب و اعتماد بیننده هم بیشتر کمک می‌کند.
تلویزیون در 1402 چطور بود؟
این مجری شناخته شده تلویزیون در پاسخ به این سؤال که تلویزیون را در 1402 چگونه دیدید، تأکید کرد: به نظرمن تا زمانی که صداوسیمای ما با مردم کل جامعه فاصله داشته باشد و صرفاً مربوط به یک قشر خاصی باشد نمی‌تواند صداوسیمایی باشد که همه به آن اعتماد کنند.
حتی قشر مذهبی هم از تلویزیون و صدا و سیما گلایه دارند البته از صدا کمتر.
جای شنیدنِ حرف مردم در تلویزیون خالی است.
انتهای پیام/