امید و توکل به خداوند در دعای ابوحمزه ثمالی

#شرح_دعای_ابوحمزه ۲۰
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَا أَرْجُو غَیرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَیرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِی‏»‌
«ستایش خدایی را که به غیر او امیدوار نیستم، و اگر به غیر او امید می‌بستم، امیدم را نا امید می‌کرد.»
خدایا! سپاسگزاریم که ما را به گونه‌ای قرار دادی که متوجه باشیم اگر به غیر تو امید داشته باشیم، ناامید و محروم می‌مانیم.
در دعای ابوحمزه، نه بابت «دعا کردن»، بلکه به خاطر «دعا کردن با امیدِ به استجابت»، خدا را سپاس می‌گوییم، امید به اجابتِ حق نعمتی است که خداوند در دل داعی قرار داده است و این که فرد تنها به خداوند امیدوار باشد نه به خلق او، نعمت دیگری است.
فرد امیدوار با فرد ناامید بسیار تفاوت دارد. انسان ناامید کسل و افسرده است و انسان امیدوار سرحال و با نشاط؛ آن هم امید به وجودی که قدیر مطلق است و کریم مطلق، نه امید به خلق؛ زیرا اگر امیدمان به مردم باشد، ناامیدمان می‌کنند.
در حدیث قدسی آمده است که:
«أَنَا خَیرُ شَرِیکٍ»
‌*«من بهترین شریک هستم.»*
الکافی ج ۲، ص۲۹۵
اگر در طلب و درخواست کسی را شریک خدا قرار دهیم، همۀ سهم خود را به او واگذار می‌کند و اجابتش از صحنۀ زندگی‌مان رخت بر می‌بندد.
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
emamraoof.com