تسنیم | فرهنگی و هنری | یکشنبه، 04 دی 1401 - 12:21
حضرت زهرا سلام الله علیها در بخشی از سخنان خود مشهور به خطبۀ فدکیه، اشاره ای جزئی و گذرا به توطئۀ یهود در ادوار مختلف زندگانی پیامبر صلی الله علیه و آله داشتند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و به دنبال عهدشکنی صف‌اولی‌های سپاه نبوی، جهان اسلام یکی از تاریک‌ترین دوران خود را بر صفحۀ تاریخ بر جای گذاشت.
نبرد اصلی بر سر تصاحب حق خلافتی بود که اندک‌زمانی قبل، پیامبر صلی الله علیه و آله طی ماجرای غدیر آن را از سوی خداوند بر عهدۀ امیرالمؤمنین علیه‌السلام گزارد و یا از منظری دقیق‌تر، امیر مؤمنان و سایر اهل بیت با وحی الهی در این روز به‌صورت رسمی به امامت، وصایت و خلافت منصوب شدند.
این مقام و جایگاه الهی نه تنها دایرۀ اسلام بلکه تمام انس و جن و تمام عوالم را در بر می‌گرفت و همگان در هر جای این عالم هستی و با هر دین و آیینی موظف بودند خود را تسلیم اوامر تنها حجت خدا در زمین کنند؛ به این جهت است که در تاریخ می‌خوانیم عده‌ای از یهودیان و نصارا که بر دین حقیقی موسی و عیسی علیهما السلام و کتب مقدس و بدون تحریفِ خود یعنی تورات و انجیل پا برجا مانده بودند، به محض درک نشانه‌هایی از وصیِّ نبیِّ آخرالزمان و یا خاتم‌الأوصیاء علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام، با ایشان دست بیعت می‌دادند و تا پای شهادت در رکاب ایشان ایستادگی می‌کردند.
آنها به‌خوبی می‌دانستند که نام پیامبر آخرالزمان و یکایک اهل بیت علیهم السلام و حتی مکان زندگی‌شان در کتاب مقدس‌شان با القاب مختلف درج شده بود؛ از این جهت خوبان آنها شبه جزیرۀ عربستان را برای مکان زندگی خود برگزیدند و سال‌ها و نسل به نسل در انتظار ظهور این انوار مقدس روزگار سپری کردند.
هرچند عده‌ای از کافران مسیحی و فاسقان یهود که در این منطقه حضور یافتند، به دنبال اهداف شیطانی خود بودند و این عداوت خود را در تمام دوران زندگی پیامبر به منصۀ ظهور گذاشتند.
خداوند این حقیقت را به‌صورت مختصر در این آیه بیان می‌دارد: «الَّذینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَعْرِفُونَهُ کَما یَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ وَ إِنَّ فَریقاً مِنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ» یعنی اهل کتاب، نسبت به هویّت پیامبر اسلام [بر اساس اوصافش که در تورات و انجیل خواندهاند] به گونهاى که پسران خود را مىشناسند، شناخت دارند و مسلماً گروهى از آنان حق را در حالى که میدانند، پنهان میدارند.
جالب است که حضرت زهرا سلام‌الله علیها در بخشی از سخنان خود مشهور به خطبۀ فدکیه، اشاره‌ای جزئی و گذرا به توطئۀ یهود در ادوار مختلف زندگانی پیامبر صلی الله علیه و آله داشتند، آنجا که خطاب به آن قوم عرب نهیب زدند «خوار و مطرود بودید، مىترسیدند که مردمانى که در اطراف شما بودند شما را بربایند، تا خداى تعالى بعد از چنین حالاتى شما را به‌دست آن حضرت نجات داد، بعد از آنکه از دست قدرتمندان و گرگ‌هاى عرب و سرکشان اهل کتاب ناراحتی‌ها کشیدید؛ بَعْدَ اَنْ مُنِیَ بِبُهَمِ الرِّجالِ، وَ ذُؤْبانِ الْعَرَبِ، وَ مَرَدَةِ اَهْلِ الْکِتابِ» سپس در این لحظه به آیه‌ای اشاره کردند که دقیقاً دربارۀ فاسقان از یهود است؛ آن بانوی بزرگوار با اشاره به بخشی از آیۀ64 سورۀ مائده فرمود «کُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ» یعنی (هرگاه (این اهل کتاب) آتش جنگ برافروختند خداوند خاموشش کرد.»
از این فراز کلام حضرت زهرا سلام الله علیها چند نکته آشکار است:
این فراز از آیۀ64 سورۀ مائده در سیاق آیات ولایت قرار دارد و دربارۀ توطئۀ یهود نسبت به عداوت با ولایت عترت و همدستی برخی صحابی با آنهاست.
کل آیه این است: «وَ قالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیْدیهِمْ وَ لُعِنُوا بِما قالُوا بَلْ یَداهُ مَبْسُوطَتانِ یُنْفِقُ کَیْفَ یَشاءُ وَ لَیَزیدَنَّ کَثیراً مِنْهُمْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ طُغْیاناً وَ کُفْراً وَ أَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ کُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَساداً وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدین»؛ یعنی و یهود گفتند: دست خدا بسته است.
دستهایشان بسته باد و به کیفر گفتار باطلشان بر آنان لعنت باد، بلکه دست خدا همواره گشوده و باز است؛ هر گونه بخواهد روزى میدهد و مسلماً آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده است، بر سرکشى و کفر بسیارى از آنان میافزاید و ما میان [ یهود ، نصارى و گروههاى دیگر ] آنان تا روز قیامت کینه و دشمنى انداختیم.
هر زمان آتشى را براى جنگ [ با اهل ایمان ] افروختند خدا آن را خاموش کرد و همواره در زمین براى فساد می‌کوشند و خدا مفسدان را دوست ندارد.»
جالب‌تر اینکه سه آیه بعد شاهد آیۀ ابلاغ یعنی یکی از صریح‌ترین آیات قرآن دربارۀ ابلاغ ولایت و امامت امیر مؤمنان هستیم که در غدیر نازل شد، آنجا که فرمود « یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ ...»؛ یعنی یا رسول الله، در چنین شرایطی که مفسدان از یهود و منافقان امت در دشمنی با تو و ولایت امیر مؤمنان صف‌آرایی کردند، مأموریت خود را در ابلاغ ولایت به پایان برسان که اگر چنین نکنی، گویی رسالت خود را انجام ندادی و خداوند تو را از آنها حفظ می‌کند.
و در آیۀ بعد مجدداً خطاب به اهل کتاب می‌فرماید « قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ لَسْتُمْ عَلى شَیْءٍ حَتَّى تُقیمُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجیلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ وَ لَیَزیدَنَّ کَثیراً مِنْهُمْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ طُغْیاناً وَ کُفْراً فَلا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ » یعنی بگو: اى اهل کتاب، شما بر مسلک صحیح و درستى نیستید تا زمانى که تورات و انجیل و آنچه از جانب پروردگارتان به سوى شما نازل شده بر پا دارید ، و بی‌تردید آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده، بر سرکشى و کفر بسیارى از آنان میافزاید، پس بر گروه کافران غمگین مباش»؛ خداوند در این آیه همچون آیۀ ابلاغ، دوبار از مفهومی به نام « ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ » استفاده می‌کند؛ یعنی اهل کتاب موظف بودند به آنچه از سوی پروردگار در روز غدیر به پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شده بود، ایمان بیاورند، اما مسیر طغیان و کفر و سرکشی را پیش گرفتند و به دشمن خود ادامه دادند.
انتهای‌پیام/
لینک کوتاه خبر