مهر | فرهنگی و هنری | شنبه، 28 خرداد 1401 - 11:30
رئیس دانشگاه اهل بیت گفت: مرحوم مهدوی دامغانی سالیان متمادی رایت مکتب خردگرا و معرفت آیین تشیع را در دانشگاههای غرب بر افراشته نگاه داشت.
به گزارش خبرنگار مهر، حجت‌الاسلام والمسلمین سعید جازاری معمویی، رئیس دانشگاه بین المللی اهل بیت (ع) به مناسبت درگذشت مرحوم زنده‌یاد احمد مهدوی دامغانی پیام تسلیتی را به شرح زیر صادر کرد:
«اذا مات العالم ثلم فی الاسلام ثلمه لا یسدها شی
رحلت جانسوز و مولم عالم جلیل القدر، علامه گرانمایه و فرهیخته متخلق به خلق کریم، جناب استاد فرزانه آقای حاج احمد مهدوی دامغانی طاب ثراه را به اندیشمندان و نخبگان مکتب تشیع، حوزه‌های علمیه صانها الله عن التوانی و جامعه دانشگاهی تسلیت عرض می‌نماییم.
آن نخبه روزگار، الگوی اهل معرفت و جمع بین محامد و محاسن حوزه و دانشگاه و زبده علمی و معرفتی این دو منزلگاه علم و اندیشه بود که سالیان متمادی رایت مکتب خردگرا و معرفت آیین تشیع را در دانشگاههای غرب بر افراشته نگاه داشت.
لسان او زمزمه توسل، نگاه او تجسم مفهوم انتظار، کردار او تجلی اخلاق کریمانه و اندیشه‌اش تداعی حکمت و معرفت بود که در پرتو این خصایص، بسا شاگرد و مشتاق که در مجلس درس او پرورش یافتند و صدها تشنه که از چشمه ارشادات و افاضات او سیراب شدند.
گرچه خود را به جبر تقابل روزگار در عزلت غربت گرفتار می‌دید، مهر وجودش از تابش و چشمه تتبعش از جوشش نیفتاد و از صفای خاطر، بامدادش به جانب مشرق طوس ملتجی و غروبش به سمت سامرا ملتزم و در لب نغمه: «به مستجیری درگاهت آمدم رحمی» می‌نواخت.
گوهری بود در ادب و فرهنگ بی نظیر، در تضلع و تواضع بی همتا و در ژرفای نظر و رای بی بدیل.
گرچه از امواج مصایب دهر دون مصون نماند و از طریق ملالت آن، بی بهره عبور ننمود، اما نه عشقش به مکتب نشیبی دید و نه میلش به وطن کاستی یافت.
گویی صلاح به این دید که نفس منفس او رونق سرزمین غربت بماند و کلامش حجت موجه اهل آن دیار.
آنکه در فقاهت و اجتهادش بزرگانی همچون آیت الله العظمی مرعشی نجفی قدس الله نفسه تصدیق صادر فرمودند و در معرفتش ذو انفاس حوزه خراسان عصر معرفت گواهی مرقوم داشتند و اعیان حوزات و جامعات شهادت‌ها داده‌اند از این دار ملال رخت بربست و جمع مریدان و تشنگان تتبعات و افاضاتش را در حسرت گذاشت.
بعید است که این روزگار را تاب و توان جلوه‌ای دگر همچو آن آفتاب اهل معنی فراهم آید و مادر گیتی به زایش همچون او مفتخر گردد.
به نوبه خویش فقدان او را ضایعه‌ای سخت بر نسل بزرگان ادب و معرفت ایران اسلامی می‌دانم که برخی سالیان مدید در انتظار مراجعتش به موطن دست به دعا، جمله‌ای در ذکر محاسن او به ثنا و پاره‌ای در ذکر خیر او در حلقه اهل وفا بودند.
قطعا در این آنات و لحظات بر مائده لطف مولایش علی بن موسی الرضا علیه التحیه و الثنا نشسته، دیده بر احسان آن اولیا نعم بسته و از محن و هموم این زمانه رسته است.
یادش جاودانه این سرزمین اهل معرفت و روحش قرین عنایات اهل بیت عصمت و طهارت سلام الله علیهم باد.»