مشرق | فرهنگی و هنری | سه شنبه، 06 اردیبهشت 1401 - 14:59
فرق دارد که شما عمیقاً باور داشته باشید که جهانی پس از این، آن گونه که فرستادگان خدا بیان کرده‌اند وجود دارد یا نه! صرف دانستن هم کافی نیست و باور لازم است. «زندگی پس از زندگی» باعث احیای این باور به غیب می‌شود.
به گزارش مشرق، مجموعه «زندگی پس از زندگی» با اجرای عباس موزون ویژه برنامه افطار شبکه ۴ سیما است که هر روز به مدت یک ساعت در لحظات ملکوتی نزدیک به افطار پخش می‌شود.
این برنامه که درصدر پربیننده ترین برنامه افطار شبکه های سیما قرار گرفته است به دلیل پرداختن به موضوع خروج موقت روح از جسم توجه طیف وسیعی از مخاطبان و صاحب نظران را برانگیخته است.
تجربه‌گران در این ویژه‌برنامه به بیان تجربیات خودشان از لحظاتی که در شرایط مرگ کلینیکی و یا خروج موقت روح از جسم قرار گرفته‌اند، می‌پردازند.
پخش این تجربیات منحصر به فرد که توجه طیف وسیعی از مخاطبان را برانگیخته است، به ایجاد بحث‌های دامنه‌داری در بین صاحب‌نظران منجر شده است که غالباً از منظری فلسفی ـ الهیاتی به ماجرا ورود کرده و به بحث درباره روایی یا ناروا بودنِ نشر این قبیل تجربیات پرداخته‌اند.
محسن دنیوی، دانش‌آموخته دکترای فلسفه علم و فناوری و پژوهشگر پیشرفت، تحول حکمرانی و سبک زندگی، از جمله این افراد است که با انتشار یادداشتی با عنوان «زندگی پس از زندگی؛ انحراف یا راه نجات؟!» در صفحه شخصی خودش به اظهارنظر درباره این برنامه پرداخته است.
دنیوی در این یادداشت آورده است:
این روزها و در ماه رمضان و در اولین بهار قرن جدید، بحث درباره برنامه تلویزیونی زندگی پس از زندگی بالا گرفته است.
عباس موزون را از حدود ۱۵ سال پیش می‌شناسم.
البته از نزدیک همکاری یا آشنایی ندارم اما در آن سال‌ها و در قم از او شنیده بودم و یادم هست که همان موقع هم انسان متفاوت و خاصی بود.
برخی از منتقدین برنامه ساخته شده توسط موزون معتقد هستند که این برنامه باورهای غلط دینی را در ذهن افراد ایجاد می‌کند و صرف جذابیت، قرار نیست هر حرفی به مخاطب زده شود و موافقین برنامه هم از اثرگذاری آن می‌گویند و این را مثبت می‌دانند.
به نظر می‌رسد می‌شود هم با مخالفین و هم با موافقین همراهی کرد.
البته در شرایط فعلی و برای امروز جامعه ایرانی، با موافقین ساخت و پخش برنامه همراه هستم.
قبل از بیان دلیل موافقت باید به نکته درستی که دوست و برادر عزیزم دکتر محمد قائمی‌نیک درباره این برنامه اشاره کردند، تاکید کنم که کل این پروژه یک برساخت انسانی است.
یعنی از تلاش عباس موزون، همسرش و تیم آن‌ها به همراه افرادی که آن‌ها را تجربه‌گر مرگ می‌نامند، یک برنامه تلویزیونی خلق شده که دارای وجوه هنری رسانه‌ای است و از قضا جذاب هم از کار در آمده است.
مثلا بخشی از این جذابیت به تیپ و شخصیت خود عباس موزون بر می‌گردد.
معتقدم هر فرد دیگری مجری این برنامه بود، اصلا این طور نمی‌شد و شاید مسخره به نظر می‌رسید اما دلیل موافقت با این برنامه این است که مسئله امروز ما و بسیاری جوامع دیگر، معنای زندگی است و در پاسخ به این سوال که معنای زندگی چیست و از کجا می‌آید، تعیین تکلیف با مرگ و جهان پس از آن بسیار بسیار مهم و تاثیرگذار است.
زندگی پس از زندگی باعث احیای باور به غیب می‌شود.
باور به غیب عنصر تعیین کننده‌ای است و تمام معادلات را در زندگی شما تغییر می‌دهد. فرق دارد که شما عمیقاً باور داشته باشید که جهانی پس از این، آن گونه که فرستادگان خدا بیان کرده‌اند وجود دارد یا نه!
صرف دانستن هم کافی نیست و باور لازم است و این برنامه روی باور افراد تأثیرگذار است و همین هم هست که شاهد نشانه‌ای از جبران و حلالیت‌خواهی در این روزها و بعضاً تحت تاثیر این برنامه تلویزیونی هستیم.
شاید این پدیده از جنس اتفاقات خاص تلویزیون جمهوری اسلامی ایران باشد که در تلویزیون که وظیفه ذاتی آن سرگرمی و نشاط و خوشی در دنیاست بتوان پیدا کرد.
چون این برنامه، حداقل برای لحظاتی خوشی را از سر می‌پراند و باعث فکر و بعضاً درگیری بیننده با خود می‌شود.